zondag 25 maart 2012

Dotten weekend

Vrijdagochtend, half acht. In de hal staan twee koffers, twee weekendtassen, een beautycase, een grote quiltreistas, een tas met een slaapzak, een tas met een losse quilt, een tas met een kussen en twee tasjes met allerlei  "spul" klaar voor vertrek.
1 Koffer en 1 weekendtas van Wim, de rest van mij. 
Hij gaat drie maanden weg, ik drie dagen.
Om tien over acht zit ik in de auto met de achterbank volgestouwd en Teun in de achterbak. Ik breng hem op de weg naar Dorien langs bij het pension, waar hij heerlijk gaat spelen en ravotten met zijn soortgenootjes. Geen kennels of hokken, maar een heerlijke weide om te spelen en gewoon kussens en kleedjes in de keuken, bijkeuken en kamer om af en toe wat uit te rusten en 's avond lekker te gaan slapen.
Ik pink nog even een traantje weg want het voelde toch niet helemaal lekker om te vertrekken en door Wim uit gezwaaid te worden, terwijl hij 's middags voor drie maanden zou vertrekken. 
Tegelijkertijd heb ik enorme zin in het weekend dat voor me ligt. 
Eerst Dorien ophalen, daar mijn spullen ook naar de kofferbak verhuisd, haar spullen erbij (het past allemaal precies achterin) en op naar Tilburg, het feest kan beginnen.
 In Tilburg brengt Bram van de Tomtom ons keurig naar het winkeltje van Dorry. 
Heel klein, maar volgestouwd met stofjes, waarvan er nou werkelijk niet eentje bijzit, wat ik niet onmiddellijk in mijn tas zou willen stoppen. 
Een half uurtje later komen Bernadette en Yvonne ook naar binnen gestommeld. Nog even gezellig met Dorry en Jose bijkletsen en dan op naar het textielmusem op twee minuten lopen. Inmiddels hebben we de Begjes ook al gespot en vrolijk gedag gezwaaid. Het textielmuseum valt een beetje tegen maar gelukkig hebben ze er heerlijke thee en gebak.
En een hele leuke bank. Die kleurtjes die je ziet is de rugleuning. Hij zat overigens voor geen meter, maar  vooruit..
Na de thee op naar Loon op Zand, waar we om 18.00 uur het pand mogen betreden. 
Het is nog iets te vroeg dus in Loon op Zand eerst een gezellig terrasje en daar gaan we weer klepperdeklepperdeklepklep.
Als we in de Suikerberg aankomen zijn we bepaald niet de eersten, veel bekenden van vorig jaar, kusserdekusserdekuskus en ook veel nieuwe gezichten. Gauw de kamers opzoeken, bedjes opmaken, koffers en tassen op de bedden en snel weer naar beneden want... elke minuut telt.
Over het buffet hoef ik jullie niets meer te vertellen, dat is inmiddels wel bekend en veel getoond op diverse andere blogs. 
Ik wil er alleen maar over zeggen: "Het was weer overvloedig, verrukkelijk en heel slecht voor onze, overigens prachtige, dijen, billen en heupen."  
De foto's van (bijna) middelbare schaarsgeklede dames die 's avonds in ijzeren stapelbedjes proberen te klimmen zal ik jullie besparen. Geen fraai gezicht!

Hier nog even een foto van de bankjes van onze lieve  Belgjes (geweldig dat jullie er weer zijn!), die de nodige voorzorgsmaatregelen hebben genomen ter bescherming van de delicate billetjes ;-))


Ik ga nu maar even kort samenvatten want om nou van uur tot uur verslag te blijven doen lijkt me iets te veel van het goede.
Goed, kort samengevat dus:
Naaien, naaien, naaien (zowel op de machine als op de hand), kletsen, kletsen, kletsen, lachen, lachen, lachen, snoepen, snoepen, snoepen, drinken, drinken, drinken, eten, eten, eten, en heeeeeeeel weinig slapen. 
 Wij liggen met z'n zessen op een kamer en de eerste ochtend, net als we allemaal toch nog een beetje zijn ingedut bedenkt Wim dat hij mij eens even gezellig zal bellen om te vertellen dat hij aan boord is aan gekomen en de reis goed is verlopen. 
Heel lief en ..... 6 dames wakker. 
Geeft niks, dit weekend kunnen we veel hebben. 
Natuurlijk is er zaterdagavond weer een geweldige show and tell. Genieten, maar ik word er wel heel nederig van > wat een mooie quilts worden er weer geshowd. 
Ik laat er een paar zien, niet te veel want m'n laptopje vindt geloof ik niet dat de zondag er is om te werken en neemt er zijn gemak van bij het
laden.


Zo, kijk , zo'n collage is ook een manier. 
Zo, dat was de show and tell. Niet boos worden als die van jou er niet bij staat; niet alle foto's zijn goed gelukt. 
Na de show taait een aantal dames af naar boven, enkele ijverige dames verdwijnen weer achter de machines. 
Wij behoren daar niet toe.
We gaan aan de Irish coffee en sluiten rond half twee af met een afzakkertje in de vorm van een kruidenlikeurtje. 
Een paar uurtjes slapen en dan is het al weer zondag en de laatste dag. 
Ik maak m'n achtste blokje van de Ocean Wave. Hetgeen best een unicum genoemd mag worden als je bedenkt dat ik vorig jaar niet verder kwam dan een (jongens hoe krijg ik deze '  ' op de e's in deze tekst????) enkel zielig blok.
 Dankzij het niet aflatende geduld van Bernadette zie ik deze ochtend eindelijk de logica van de volgorde van naaien, snijden en weer aan elkaar zetten van de diverse vierkantjes en driehoekjes in. 
Tja, ruimtelijk inzicht is nooit mijn sterkste punt geweest, maar ik doe het er maar mee.
Om 13.00 uur worden we vriendelijk doch zeer beslist door Jose (weer die ' die ik niet op de e krijg) verzocht de boel zo langzamerhand weer in te pakken en ons op te maken voor de High Tea. 
Ondanks de pijn in het hart over het naderende einde is dat niet tegen dovemansoren gezegd want o, o wat ziet het weer weer heerlijk uit. Geen foto want daar beginnen jullie maar van te kwijlen en dat willen we niet boven jullie toetsenbordjes. 
Ik ga naar boven om mijn koffer, beautycase, kussen, slaapzak en quilt te pakken en zet deze alvast beneden in een halletje neer. Op mijn naaiplek ruim ik de boel op en zet naaimachine, quilttas en de tasjes met mijn (fantastische) aankopen klaar voor vertrek. (Onthoud dit want hier kom ik straks op terug!) 
En na de overheerlijke High Tea is het dan tijd om te vertrekken. 
Het gekus van vrijdagmiddag herhaalt zich, dit keer iets uitgebreider doordat er weer geweldige quiltvriendinnen bij zijn gekomen dit weekend.
Ik haal mijn spullen op uit de naaimachinezaal en sjouw alles weer naar de auto.
 Ook Dorien heeft haar spulletjes opgehaald. 
Als alles er in zit, mijn spullen alvast op de achterbank vanwege Teun die ik straks weer ophaal, merkt zij op dat ze het idee heeft dat we vorig jaar veel meer liepen te sjouwen. 
Ik denk dat het komt doordat het toen regende of doordat zij toen haar naaimachine mee had. Maar nee, dat was niet het geval aldus zusjelief. Afijn, we halen onze schouders nog eens op en rijden welgemoed het noorden weer tegemoet.
 Ik zet Dorien af, drink nog een kopje thee bij haar en ga op weg om Teun weer op te halen.
Thuis zitten Maaike en Pieter klaar met avondeten, de schatten, en ik raak niet uit verteld over het machtige weekend. 
Als ze zijn vertrokken besluit ik eerst mijn beautycase en koffer maar eens naar boven te brengen.
Ik draai me om naar de hoek waar Maaike en ik de spullen uit de auto zolang even hebben neer gezet en....
geen koffer en geen beautycase. 
Hee, zou Maaike ze al naar boven gebracht hebben? 
Eigenlijk weet ik het meteen al, ik heb ze niet in de auto gezet... ze staan nog in Loon op Zand, in het halletje samen met het kussen, de quilt en de slaapzak. Hoe suf kan je zijn???!!!
Dat wordt dus terug naar Brabant. 
Drie uur heen en drie terug.
Maaike biedt direct aan om mee te gaan als ik haar bel. 
Maar de volgende ochtend biedt Dorien aan om naar Loon op Zand te rijden, dat is voor haar ruim 1,5 uur en als ik dan naar haar toe rij, dan hoef ik in ieder geval niet het hele end. 
Hartstikke lief aangeboden natuurlijk, maar dat vind ik toch wat te gek. We besluiten samen terug te gaan en onze honden lekker mee te nemen om in het prachtige gebied achter de Suikerberg nog een lekkere wandeling te maken. 
Zo gezegd zo gedaan. 
Maaike gebeld om te zeggen dat zij gewoon rustig naar Groningen kan gaan en zelf met Teun weer in de auto gestapt, op naar Dorien en op naar de Suikerberg.
Het is prachtig weer en als we aankomen staan de spullen al klaar en vertelt de eigenaar dat er op ongeveer 10 minuten lopen een losloopgebied is, waar de honden heerlijk kunnen rennen.    
En zo lopen we even later heerlijk in het zonnetje, jassen uit, met Teun en Guus  in de prachtige Loonse en Drunense duinen. 
Het lijkt wel vakantie. 
Na 1,5 uur lang genieten van de bovenste plank besluiten we dat we nu we er toch zijn, ook nog wel zo'n overheerlijke chocoladebol tot ons kunnen nemen (dat was er het weekend bij ingeschoten.) 
Dus we rijden naar het centrum, zoeken een bankje in de zon op en werken ieder ongegeneerd een knots van een exemplaar naar binnen.

 Weliswaar noodzakelijkerwijs  gevolgd door een blikje cola om de misselijkheid weer weg te spoelen, maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken. 
Om 17.00 uur zijn we terug in Krommenie en zijn het er roerend over eens dat het een onverwacht heerlijk dagje was. 
Ik blijf gezellig eten bij Dorien en om 21.30 uur 's avonds rol ik uitgeteld mijn bedje in.

vrijdag 23 maart 2012

36 Jaar

Ha, ha, nee de titel van dit berichtje slaat niet op mijn leeftijd.
Vandaag zijn mijn Wim en ik 36 jaar getrouwd! 
En alhoewel hij al weer een weekje aan het spelevaren is op zijn scheepje laten we dit heuglijke feit natuurlijk niet helemaal ongemerkt voorbij gaan. 

Vanmorgen werd dit prachtige boeket van hem bezorgd met een heel lief kaartje. 
Hij mag lijfelijk dan ver weg zijn, voor ons gevoel zijn we toch altijd dicht bij elkaar.
Ik kan me voorstellen, dat dat niet voor iedereen te begrijpen is,
maar voor ons voelt het toch echt zo.

Inmiddels is er ook alweer een flink tijdje verlopen sinds mijn laatste berichtje, maar ik ben er weer en morgen ga ik jullie de foto's laten zien van ons geweldige Dorry-weekend in Loon op Zand. 
En dan vertel ik ook over de enorme blunder die Dorien en ik maakte bij ons vertrek op zondag, maar wat er wel voor zorgde dat het voor ons een extra lang geweldig weekend werd.