dinsdag 29 november 2016

Elk Falls National Park

De volgende dag stond Elk Falls Park op het programma.
Eerst met het hele gevaarte weer over de"horrorweg" ( die volgens andere gasten die dag aangepakt zou worden dus voor de laatste keer compleet door elkaar gehusseld worden) en terug naar de grote weg.
Slechts één dorp terug en dan naar rechts was ons verteld. 
Nou is "slechts" één dorp terug toch een ietwat ander begrip dan hier bij ons in Nederland maar het reed weer prachtig dus "who cares?"
Voor alle zekerheid toch maar even de TomTom ingesteld.
Maar helaas .... die bleek wederom niet helemaal op de hoogte van het plaatselijke wegennet en zo belandden we midden in een chaletpark. Nog even hoopten we dat we er aan de andere kant zó weer uit zouden rijden maar helaas, valse hoop. Ik er dus weer uit en al wuivend en wijzend Wim het ding weer laten draaien.
En weer verder. Dit maal geen "vergissingen" meer van Tom en een kwartiertje later kwamen we aan bij het Park. De RV geparkeerd, ruim voldoende grote plaatsen.
Wandelschoenen aan, rugtas mee en hup, lopen maar.
Naar de waterval was niet ver en gelukkig goed aangegeven.
Je kon hem vanaf verschillende punten goed zien. 
Vanaf deze hangbrug maar ook vanaf de overkant waar een mooi platformpje was gemaakt.

Mooi hè dat hondje, dat zo braaf op zijn baasje zit te wachten.
En dit is Elk Fall.

En aan de andere kant van de brug stroomde hij zo verder.
Hierna, lekker verder gewandeld in dit prachtige park.
Ik vind het zó moeilijk om te kiezen uit de foto's. 
Het liefst liet ik jullie alles zien maar dat gaat echt niet.
 Dus hier komen er even een paar van deze prachtige wandeling. 
Sommige stukken moesten worden "overbrugd" via dit soort bruggen/paden.
En ook hier weer enorme bomen.
Hier was er eentje waar Wim zelfs ín kon staan.



Honderden mossoorten; ik heb er heel veel op de foto en laat jullie er een paar zien.


Sommige lijken heel erg op elkaar maar zijn van dichtbij dan toch nét weer verschillend.

Ik vind mos prachtig dus ik bleef maar foto's nemen. 
Maar er was gelukkig ook genoeg ander moois om op de kiek te zetten hoor.
Onderweg kwamen we nog een oudere dame tegen  die aan het joggen was, mét berenbel.
Even mee gebabbeld en nee, de berenbel was geen overbodige luxe in dit gebied.
Gelukkig had ik de mijne ook mee dus snel uit mijn jaszak gevist,
 maar daarna liep ik toch wat minder ontspannen van de mossen te genieten ;(
Afijn, na drie uur wandelen besloten we de afslag naar een andere wandeling te nemen en zo weer terug op het parkeer terrein te komen.
 Deden we ook nog een ruim uur over maar dat was gewoon nog een extra uur genieten . 
Hier nog nét geen Indian Summer.
Na weer een prachtige dag terug naar Browns Bay
 (Toch weer over die vreselijke weg;
 er was slechts een heel klein stukje opgeknapt maar dat lag ergens op de campground waar wij helemaal niet kwamen), 
Maar inmiddels wisten we dat wij en  de RV het wel konden hebben en moesten  wij er ook wel om lachen.
Gauw de stoeltjes buiten gezet en genoten van weer zo'n prachtige zonsondergang. 
Wijntje er bij, foto's bekijken en ons verheugen op de volgende dag.
 Met de Ferry terug naar het vaste land. 
Op naar Powell River.

zaterdag 26 november 2016

Sint Nicolaas

'Even iets anders tussendoor.
De Sint is in het land en onze heerlijkheidjes genieten volop.
Saartje haalt zelf een Piet op want ze wil met hem op de foto. 
Gelukt!
En Juul wilde nog met de Sint zelf op de foto want dat was ook nog niet gelukt.
Kijk dat ingelukkige snoetje toch eens.
En voor  Saar kon het niet op toen ze ook nog met deze Piet op de foto mocht.
Hoezo, bang voor Zwarte Piet?
En ook in Bolsward was het weer feest. Daar wordt jaarlijks de "Pieten vossenjacht" gehouden.

Ook hier gelukkig niemand bang. En zo hoort het natuurlijk ook.
Anna en Emma helemaal in de wolken. roos lijkt iets minder geïnteresseerd. 😂 zij ziet de lol er 
duidelijk nog niet zo van in.
Anna lijkt helemaal vergeten dat zij inmiddels is ingewijd in het grote grotemensengeheim.
Zij vroeg de ochtend nadat het haar verteld was " Maar mama weet beppe het wel?" Hilarisch hè.
Maar nu zit ze er weer helemaal in.
Wat een prachtig feest is het toch!

Tel je zegeningen.

woensdag 23 november 2016

Browns Bay

Aan het eind van deze prachtige weg van west-  naar oostkust links af naar het noorden.
En eindelijk is daar de rustige brede weg die mij door zo velen beloofd was en kan ik ontspannen.
En ondanks dat hij breed en rustig is, is het weer een rit door alleen maar prachtige natuur.
Af en toe een bord om vooral uit te kijken voor beren en elanden. 
Bovendien mogen we ook hier niet harder dan 90 km per uur dus tuffen we heerlijk rustig richting Browns Bay.
En daar is het bord al, rechts af.
Oei, wat is dit nu?
We komen op een bochtige, hobbelige onverharde weg vol bulten en diepe kuilen, er valt niet om heen te rijden dus hotsenbotsen we omhoog, vijf kilometer lang, en dan nog eens een paar kilometer naar beneden.
Ik kan je verzekeren dat is niet fijn met zo'n enorme camper; 
er rammelt van alles heen en weer en op en neer, 
inclusief wij zelf.
 (En dan te bedenken dat ons bij het verhuurbedrijf nog dringend verzocht werd vooral niet op onverharde bospaadjes te gaan rijden. Maar ja, dit is toch echt een officiële weg en bovendien de enige naar die baai en onze volgende campground.)
Maar dan, na de laatste bocht ......
Daar ligt in álle glorie Browns Bay!
Mét een paar prachtige RV plekken. Het seizoen loopt duidelijk op zijn eind en we kunnen staan waar we willen. We kiezen een plekje in de hoogte met mooi uitzicht. 
Stoeltjes naar buiten en eerst maar eens genieten van wat we zien.



Met een beetje geluk komen er ook nog walvissen langs. 
 Niet dus.
Maar wel komen er schattige zeehondjes een beetje chillen vlak voor onze neus.
We wandelen wat en genieten van al het moois en de weldadige rust die hier heerst.



Wim komt een pooltafel tegen in een soort huiskamer voor de gasten 
en ik vind er warempel een paar quiltbladen om lekker door te bladeren.
Er staat ook een Hot tub met uitzicht op de baai waar we gebruik van mogen maken.
Tegen de avond komen er wat vissersbootjes en een watertaxi het haventje binnen varen en natuurlijk moeten we daar ook even heen wandelen.
Wim heeft me die dag al een paar keer op één bepaald bootje gewezen en die dus ook meteen even van dichtbij bekijken. Hij vindt hem prachtig.
Het zal wel,
 kennelijk kijkt hij toch met iets andere ogen naar bootjes dan dat ik doe ;)
's Avonds genieten we eerst van een prachtige zonsondergang 
en daarna van een uitstekend diner in het visrestaurant in het kleine haventje.
Wim verorbert een complete kreeft (brrrrrr) en geniet.
Na het heerlijke eten in het gezellige restaurantje is het al donker en wandelen we voldaan terug naar de camper en ons bedje.
De volgende dag staat een bezoek aan Elk falls park op het programma 
en we willen graag op tijd op pad.
P.s. Wim zit net mijn blog te lezen en vertelt lachend dat hij een krab at en geen kreeft.
Weet ik veel, ik eet dat soort eten niet. Voor mij allemaal één pot nat.
Maar voor de goede orde toch even hier vermeld.

dinsdag 22 november 2016

Tofino en Browns Bay

Tofino, een slaperig (althans toen wij er waren) kustdorpje dat zo lijkt weggekaapt uit een Amerikaanse/Canadese feel good moovie.
Veel houten huizen geverfd in van die mistige kleurtjes, vissersbootjes in de haven, één hoofdstraat met gezellige winkeltjes en een paar (vis)restaurantjes, een paar zijstraatjes naar de haven, het schooltje, het kerkje en een noodhospitaaltje (in het hoofdseizoen is het een druk bezocht kustplaatsje) en vriendelijke relaxte mensen.


Niet zulk mooi weer die dag maar het was droog en niet koud.
En dat mistige, dat paste eigenlijk wel mooi bij de sfeer hier.
De volgende dag was het tijd om verder te gaan.
Dat vinden wij wel een dingetje hoor als je met een camper onderweg bent. Steeds weer nadenken over waar je naar toe wil, welke campground je kiest en hoe daar naar toe te rijden. Natuurlijk hadden we van tevoren wel al een plan maar dat hebben we gaandeweg toch een paar keer aangepast.
Afijn, we gingen op weg naar Browns Bay. Een baai met campground aan de oostkust van Vancouver Island.
We reden dezelfde weg terug maar nu van west naar oost. Een andere mogelijkheid was er ook niet maar het kwam goed uit want we wilden nog een paar dingen onderweg bezoeken.
Ten eerste de grote steenophoping halverwege de rivier waar we constant langs reden en waar we op de heenweg al voorbij waren voordat we er erg in hadden. Ik keek toen meer naar de weg dan naar de omgeving :(, zo eng vond ik het toen nog). Op de terugweg was ik gelukkig een stuk relaxter!

Wim ging de doorgang van dichtbij bekijken, ik niet. Veel te glibberig die stenen.
"Maak maar foto's voor mij." Beval deze angsthaas en bleef zelf mooi aan de kant staan.


Grappig detail, aan het hek hadden mensen allemaal slotjes gehangen. Zoals wij een muntje ergens in gooien en een wens doen zo hangen ze hier die slotjes aan het hek.
Hierna reden we door naar Cathedral Cove. Een eeuwenoud bos met enorme bomen.
We hadden geluk; we konden de RV nog net kwijt op het laatste grote plekje.

 Om je een idee te geven van de grootte van deze bomen ben ik even voor een omgevallen boomstam gaan staan. Die had de doorsnee van meer dan mijn lengte.
Om over de hoogte maar niet te spreken. Enorme bomen, sommige al 800 jaar oud die daar zeer majestueus staan te wezen. 
De naam Cathedral Cove is prachtig gevonden, zeer toepasselijk.
Er was een mooi pad door een stuk van dit indrukwekkende bos aangelegd.
Hierna verder naar Browns Bay.
Ik had jullie daar nu ook al over willen vertellen maar dat worden wel erg veel foto's voor mijn
 I- padje dus dat doe ik morgen maar. Ik beloof dat het niet weer zo lang zal duren als voor dit blogje ;
Het is heerlijk om te schrijven want alle mooie herinneringen komen naar boven dus hup Ger,
 even door gaan nu.
 Doe ik.
Groetjes en tot gauw!

woensdag 9 november 2016

En weer verder.

Tweede dag.
Om half drie werden we opgehaald om de camper op te halen
dus lekker rustig aan. 
Heerlijk ontbeten in het hotel. 
Gezond hè, d.w.z. die van mij ;)
Daarna nog wat gewandeld, geluncht en toen wachten op de taxi om ons naar het verhuurbedrijf van de R.V. (Recreation Vehicle,) te brengen.
We waren niet de enigen en dus werden we in groepjes opgehaald. 
De eersten al om acht uur 's morgens, de laatsten om half vijf 's middags.
Wel slim want daarmee voorkomen ze dat er opeens een grote groep staat te dringen natuurlijk.

Daar aangekomen moesten we eerst weer wachten en wachten en wachten.
Wat bleek? 
Onze RV was te laat ingeleverd die ochtend en dus was hij nog niet klaar om weer de weg op te gaan.
Maar rond half vijf(!) was hij dan eindelijk klaar en kregen we instructie.
Oeffffffffff, dat was schrikken.
Voor mij tenminste, Wim vond het geweldig.
Wat een kneiter van een ding!
 Ik vroeg nog even heel benepen of er geen kleinere beschikbaar was maar nee, deze stond op onze naam gereserveerd dus deze moest het worden.
Okay, het is niet anders.
Pas om half zes reden we weg. Eerst maar even boodschappen doen en daarna op naar de eerste 
RV campground.
 Gelukkig hadden we er een TomTom  bij gehuurd want het was nog vrij ingewikkeld om hem te vinden. En zelfs met de TomTom erbij presteerden we het om meteen maar verkeerd te rijden. 
En niet een beetje verkeerd,
 Neeeeee, we eindigden op een grindpad vol kuilen en diepe greppels aan beide zijkanten.
 Opeens stonden we voor een slagboom en eindigde het pad!
Zie je het voor je????
Met dat enorme gevaarte op een smal grindpad compleet met die diepe greppels aan beide zijden
 en dan keren!
Ik ben uitgestapt ...
Wim hikte of verschrikte niet en draaide het ding met een grote grijns op zijn gezicht. 
(Ik stond intussen wild te gebaren hoeveel ruimte hij nog had en welke kant hij op moest)
Afijn, na dit avontuur was het inmiddels donker, reden we nog één keer verkeerd en arriveerden we rond acht uur 's avonds op de eerste Campground. 
Dicht!
Gelukkig bleek er een briefje te hangen dat er nog een plekje vrij was en dat we daar mochten gaan staan, wie het eerst komt, die het eerst maalt. Gelukkig was het nog vrij.
Meteen daarna kwam Lee, een oude collega en vriend van Wim, ons ophalen om uit eten te gaan. 
Een gezellig restaurant aan een baai met aan de overkant de lichtjes van de VS. Hij vertelde ons wat inn's en out's over het RV leven in Canada. Wij stonden met onze knoeperd namelijk tussen een heleboel nog véél grotere knoeperds. 
Een kleutertje tussen allemaal volwassenen.
Hij vertelde dat heel veel senioren in Canada en de VS in die gigabussen wonen. Zij zwerven met z'n allen door Canada en de VS. Later tijdens onze reis kwamen wij er inderdaad nog heel veel tegen.
Natuurlijk ook mee gesproken en nieuwsgierig als altijd natuurlijk ook het  hemd van hun lijf gevraagd.
Velen van hen vertrokken nu richting de zuidelijke staten van Amerika om over vijf of zes maanden weer terug te keren om hun kinderen en kleinkinderen te bezoeken, en daarna trekken ze weer verder. Huis en haard verkocht en dan "lekker" nog een paar jaar rond trekken. 
Ik moet er niet aan denken!
Maar goed, zij hebben er plezier in en kinderen wonen sowieso vaak honderden of duizenden kilometers verderop. Ik sprak iemand wiens dochter met de kleinkinderen 1500 km verderop woonden en op mijn "Wow, dat is ver weg.", lachte zij en verzekerde mij dat dat in Canada "close by" is.
Afijn, de volgende dag op naar de Ferry die ons naar Vancouver Island zou brengen.
Een eiland voor de Westkust van Canada. Een prachtige overtocht.
Onze bestemming was een Campground iets ten zuiden van Tofino, gelegen in een regenwoud.
Even het eiland oversteken dus. 
Dat viel nog tegen. Ten eerste was het best wel druk op de weg ( dit in tegenstelling tot wat iedereen mij had verzekerd > brede wegen waar je geen kip tegenkomt.)
En toen het dan eindelijk wat rustiger werd, reden we op een zeer bochtige weg tussen de ,overigens prachtig begroeide, bergen waar wij niet harder dan 80 mochten. 
Wat mij betreft hard zat!
 Maar daar dachten de meeste locals toch bepaald anders over wat een paar zeer hachelijke situaties op leverde.  
Je begrijpt, ik zat niet bepaald ontspannen in mijn stoeltje. 
Wim wel, hij genoot met volle teugen.
En waar de weg mij regelmatig kippenvel van schrik bezorgde, bezorgde de natuur waar we doorheen reden mij tegelijkertijd zó veel prachtige momenten dat het toch wel tegen elkaar opwoog. 
Gelukkig.
Na ruim vier uur rijden konden we deze weg verlaten en een kwartiertje later reden we de campground op.
Midden in het regenwoud en aan het strand van de Grote Oceaan.
Regenwoud, vochtig, donker en heel veel mos overal waar je kijkt
 hangend aan de takken van de bomen. 


En dan loop je via een smal kort paadje het bos uit en sta je opeens op een prachtig strand.
van deze ruige kustlijn.
Die avond weer vroeg naar bed want het was best wel een vermoeiende dag geweest
 en de volgende dag wilden we naar Tofino.
Daar over morgen weer meer.

Groetjes en ...
Tel je zegeningen.