zaterdag 17 december 2016

Whistler

En toen op naar Whistler.
Dat was weer een pittige rit, maar wederom ( het wordt afgezaagd hè) moooooooiiii.
Een beetje miezerig onderweg maar wel een stuk rustiger dan de afgelopen week.

Alleen bij de dorpjes is het even wat drukker.
Tom brengt ons weer keurig naar de uitgezochte campground en we krijgen een prachtig plekje aan gewezen.
In Whistler staat mijn volgende grensverleggende onderneming op het programma.
Het is een wintersportgebied waar in 2010 de Olympische Winterspelen werden gehouden en dus zijn er nogal wat attracties. Één daarvan is de "Peak to Peak gondel"
Dat betekent dat je eerst met een gondel naar boven gaat naar de pistes,  en vervolgens helemaal naar de top van de berg en dan is het de bedoeling dat je daar in de volgende gondel stapt die je dan naar de top van een andere berg brengt. Dus op een enorme hoogte van top naar top.
En ik herinner jullie er nog even aan dat ik behoorlijke hoogtevrees heb hè.
Er gaat een shuttle vanaf de campground naar het nieuw aangelegde dorpje in de bergen vanwaar de eerste gondel vertrekt maar volgens de jongen bij de balie is het maar zo'n 20 minuten lopen dus kiezen we daar voor.
20 Minuten; nou misschien als je je hardloopschoenen met motoraandrijving aan hebt maar niet met onze wandelschoen hoor, bijna drie kwartier deden we er over. En we lopen toch echt wel door!
Afijn, niet getreurd want het was weer geen straf. Het was inmiddels droog en we liepen langs een wild riviertje door het bos en later door een nieuwbouwwijkje met de mooiste huizen en appartementen.
Een beeldschoon spiksplinternieuw dorpje was er gebouwd in de bergen. Helemaal van hout.
Ho,Pfff laat ik precies een foto zien met het enige stenen gebouw. :)
Zo dan.
Het is inmiddels 1 oktober en de Indian Summer komt goed op gang.

De opstap voor de eerste gondel is snel gevonden en daar gaan we.
We gaan óver de kabelbaan heen, hoger en hoger.
Halverwege krijg ik het al redelijk benauwd "oh Wim, wat gaan we hóóg."
Maar even later; " Ah gelukkig, daar is het station!"
SCHRIK!
Bij aankomst in het station lezen we op een enorm bord dat passagiers voor de Peak to Peak moeten blijven zitten omdat ze pas op één derde (!!!) van de hoogte zijn. 
Terwijl ik nog van de schrik probeer te bekomen en besef dat ik nú de beslissing moet nemen om te blijven zitten of door te gaan, zie ik tot mijn verbijstering dat de deurtjes al weer sluiten.
Er helpt geen lieve moedertje meer aan; ik zal mee omhoog moeten, nóg hoger.
Wim komt naast me zitten en spreekt me moed in. Overigens terwijl hij onderhand de grootste moeite moet doen om zijn lachen in te houden; ik zie het heus wel.
Afijn, het is niet anders.
En dan gebeurt er weer zo'n klein wondertje ( net als in het vliegtuig) > langzaam maar zeker begin ik er van te genieten!
Prachtig, prachtig! Wat een wondere wereld gaan we binnen. Het begint een beetje te sneeuwen en het uitzicht is magnifiek.

En dan komt het hoogste punt in zicht.
En nu moet ik dus gaan beslissen of ik ook nog over stap op de Peak to Peak gondel.
En ja hoor, ik doe het!



Gelukkig maar, want daar hebben we zó prachtig gewandeld ... 
Wat mij betreft hebben we daar de mooiste wandeling van de reis gemaakt.
Maar dat laat ik de volgende keer zien.

zaterdag 10 december 2016

Capilano Park in Vancouver

En na dat heerlijke dagje aan het strand in Powell River wordt het tijd om de kust te verlaten.
We rijden weer via een kustweg naar het zuiden. Op naar de eerste van de twee Ferry tochten van vandaag. Je moet namelijk via een eiland terug naar Vancouver.
Dus de eerste tocht is naar het eiland en de tweede aan de andere kant van het eiland weer naar het vaste land. Dan ben je ook direct vlak bij Vancouver.
Maar vóór het zo ver is, dus eerst die twee overtochten.
En ja, wat moet ik daar nou van zeggen? 
Fenomenaal mooie tochten waren het. 
Langs prachtige eilanden, smalle en brede doorgangen en doorkijkjes. Gelukkig ook nog mooi weer dus heerlijk buiten gezeten.


Let hieronder vooral op het privé strandje mét steiger van de stakkers in het witte huis :)

Bijna bij Horseshoe-Bay. De terminal vlak bij Vancouver.
Doel was een Campground midden in de stad, voor alle zekerheid bel ik onderweg even of er plek is.
Gelukkig, plaats genoeg. 
Op de weg rond en in Vancouver is het altijd erg druk en nu dus ook, maar dankzij Tom rijden we hupsakee zonder problemen de Campground op, die beheerd wordt door een vriendelijke Indianenfamilie.
Het viel ons al eerder op dat deze gezinnen vaak met het hele gezin iets runnen, zoals campgrounds maar ook veel benzinestations met bijbehorende winkels.
We staan weer pal naast elkaar, ook hier veel RVs die gewoon bewoond worden. 
Veel mannen -alleen dit keer ook. 
Zij staan met hun RV daar waar werk is. Maar ook weer oudere echtparen die de hele boel verkocht hebben en nu een beetje rond reizen in hun enorme RV.
Op een paar minuten lopen van de Campground staat een fantastische shopping Mall. 
Natuurlijk zijn we een kijkje gaan nemen.
 Allemachtig, wat een enorme shop paradijzen zijn dat!
De volgende dag dus Capilano Park.
Het is een prachtig park in een regenwoud,
 Ooit, heel lang geleden "gered" door een rijke pioniers familie die het wilde behouden om de prachtige natuur en op deze manier voorkwam  dat het door de stad zou worden opgeslokt.
Bij aankomst even een "toeristenfoto" gemaakt, je bent tenslotte toerist of je bent het niet ;)
Ook hier weer prachtige totempalen.
Hier ontmoetten we voor de eerste keer hele horden Aziaten. Met bussen vol worden ze aangevoerd en banen zij zich al kwetterend een weg naar, op en in de bezienswaardigheden. Kijken niet op of om, blokkeren paden en ingangen omdat er foto's gemaakt moeten worden ondanks de enorme borden die overal staan om niet te blijven staan op deze plekken. ("Ze lezen geen Engels" gaf Wim als verklaring)
Afijn, we hebben ons er doorheen gewurmd. Na de zoveelste opstopping was ik het zat en liep al "Sorry" en "Excuse me" roepend maar gewoon door. Dat werkte.
De enorme hangbrug, waar (uiteraard) weer gefotografeerd werd ondanks de rij wachtenden achter hem. Deze brug heeft het park echt wereldberoemd gemaakt. Hij is dan ook enorm en schommelt als  een gek. Maar mooooooiiiii hier!
Zelf maakte ik mijn foto's al lopend, vandaar dat ze niet altijd even scherp zijn.
Aan de overkant gekomen besluiten we een wandeling te maken en proberen zo de drukte een beetje te ontwijken. Er is een wandeling uitgezet door de toppen van de bomen waarbij de bomen absoluut niet beschadig mochten worden. Heel mooi gedaan.
Via trappertjes en kleine hangbruggen in de hoogte het park door.
In dit park bevindt zich ook een pad om een berg heen. Niet vlak langs de wand, nee op een paar meter van de wand af is een "pad" gemaakt, heel spectaculair.
Ik geloof dat deze foto daar bang is genomen. Ik weet zeker dat ik er foto's van heb maar die staan niet op mijn I-padje dus waarschijnlijk heb ik die met het fototoestel gemaakt. Ik heb geprobeerd om ze vanaf de externe harde schijf hier op over te zetten maar helaas mijn I-pad kan ze daar niet vanaf lezen dus al helemaal niet downloaden.
Mmmm, Wim gaat nu proberen om ze vanaf de Laptop naar mij te mailen. Pffff
Gelukt! Hier komen ze:

Ah, die vorige foto is dus vanaf de andere brug genomen.; deze heeft een andere reling.
En na dit staaltje grensverleggend bezig zijn van mij kwamen we bij een grote steen waar zij lieten zien wat erosie doet met de rotsen. 
Indrukwekkend hè.
We hadden de ergste drukte inmiddels wel achter ons gelaten 
(we ontdekten dat de grote groepen Aziaten met een bus aankomen, er uit gelaten worden, in colonne naar de belangrijkste bezienswaardigheden kuieren, heel veel foto's maken en hup, met z'n allen de bus weer in, op naar de volgende trekpleister) 
en zo genoten wij in redelijke rust van de rest van dit prachtige park.
Natuurlijk aan het einde van de rit genoten van een heerlijke kop thee met bijbehorend lekkers 
en daarna nog even het souvenirwinkeltje in gedoken waar ik heerlijke fudge kocht in vijf verschillende smaken (ze hadden wel twintig verschillende) en Wim zijn fel begeerde trui scoorde.
Hij wilde hem echt heel graag en 's avonds moest  er dan ook een foto gemaakt worden voor de kinderen. (Die hun ogen niet konden geloven;  "Wààààt, Wim in een "souvenirtrui" ????"
Ja, jongens, Wim in een "souvenirtrui" en hij is er hartstikke blij mee!
Haha, ook hij is grensverleggend bezig.
Hoe leuk is dat?

vrijdag 9 december 2016

Powell River

Powell River is een stadje aan de westkust van Canada.
En aangezien wij ons nog op Vancouver Island bevonden moest er dus weer met de Ferry over gevaren worden.
We volgden de prachtige kustweg richting het zuiden tot aan Comox.
Hier werden we bij de toegang tot de  terminal geholpen door alweer een bijzonder vriendelijke mevrouw die en passant nog even een goede tip gaf over de tickets voor de Ferries die we na Powell River nog moesten nemen om weer in Vancouver te komen. 
Eenmaal aan boord een mooi plekje opgezocht en Wim eerst maar eens voor koffie, thee en wat lekkers gezorgd. En toen afscheid genomen van  Vancouver Island terwijl ik weer de prachtigste plaatjes kon schieten vanaf de Ferry. 
Mooie huizen op prachtige plekjes aan de kust. je kunt het slechter treffen, nietwaar?
We zouden eigenlijk vanaf Powell River  nog door rijden naar Lund maar onderweg passeerden we zo'n mooi plekje dat we daar maar gestopt zijn. Het was prachtig weer en we stonden direct aan het strand. De campground lag aan de rand van het stadje dus we konden even wandelend wat boodschappen doen en daarna was het tijd om bij te komen van alle indrukken van de afgelopen dagen.
Prachtig plekje voor. Toch?
Wim zorgt voor houtjes voor ons vuurtje in de korf. Ik weet niet of ik dat al verteld heb maar op al de RV plekken staan standaard een picknick set en een vuurkorf. Ideaal.

En ik maak een foto van mijn "happy feet" in de Grote oceaan. 
Binnenpretje: in juli "happy feet" in de Atlantische oceaan en in september de zelfde "happy feet" in de Grote oceaan.
We chillen wat.
Ik zet natuurlijk wat steekjes.
En ik "sport" zelfs wat in het naastgelegen parkje.
Wim zorgt voor lekker eten. 
En hij steekt ons vuurtje aan.

En daarna genieten van wéér een prachtige zonsondergang.
De volgende dag staat Vancouver weer op het programma want we willen naar MilanoPark.
Dat betekent twee Ferry tochten, die bekend staan als de mooiste van Canada dus we hebben er zin in want de tochten die we reeds gemaakt hebben waren immers al zo verschrikkelijk mooi.