dinsdag 18 april 2017

Derde waterval in het Wells Gray Park

De derde waterval in het Wells Gray Provincial Park de Helmcken Falls

Op ons gemakkie weer terug gewandeld naar het parkeer terrein waar het inmiddels wel iets drukker was maar nog steeds redelijk rustig.
Terug gereden naar de doorgaande weg en even later staken we de rivier over, over een heel smal  bruggetje met ; slechts één voertuig per keer mocht er over.
 Nou je liet het ook wel uit je hoofd om er met meerdere tegelijk over te gaan!
Ik liet het bruggetje aan Wim over en probeerde nog snel een foto te maken want rechts van ons hadden we plots zicht op nog een beeldschone kleine stroomversnelling/waterval in de rivier.
Op deze foto zie je nog net de zijkant van de brug.
 Deze lag in dezelfde rivier als de Dawsonfalls een klein stukje terug.
Afijn, onderweg dus naar de laatste van die dag, de Helmcken Falls.
Eigenlijk herinner ik mij van de weg daar naar toe en van het parkeerterrein niet zo veel, alleen dat het nog steeds heerlijk rustig was.
Zelfs de wandeling er naartoe herinner ik mij niet.
Heel gek.
Maar de waterval zelf was weer onvergetelijk.












En 's winters ziet hij er zo uit:
Prachtig hè, 
maar mij zie je hier in de winter echt niet rond rijden hoor.
 No way!!!
Hoe jammer ook.
Nu was het weer heerlijk rustig, geen mens te zien.
Maar op de terugweg naar het parkeerterrein werd het opeens een stuk drukker; we waren dus precies op tijd geweest.
Hier kwamen we ook Peter en Joyce weer tegen.
Een Nederlands echtpaar waarmee we de vorige avond wat hadden staan praten.
Een heel leuk stel waarmee het zomaar heel goed klikte.
Wij zijn op vakanties niet zo van het contacten leggen, vooral Wim is liever op zich zelf. Ik denk dat dat komt door zijn varende leven. Als hij dan thuis is beperkt hij zich liever tot zijn gezin.
Maar dit ging als vanzelf.
Later hoorde ik van Joyce dat ook Peter zich eigenlijk nooit met iemand bemoeit op vakanties;
hij is ook veel van huis voor zijn werk.
Misschien vandaar ook wel de klik tussen hem en Wim.
Afijn, hoe dan ook, zij waren nog op weg naar de waterval en we spraken af een stukje terug op de weg bij een mooi uitzicht even samen koffie te drinken.
Dat werd hier.
We wisten waar het was maar .... reden er toch weer eerst voorbij.
Dus ..... dat werd weer keren op de weg met het enorme gevaarte.
Althans, dat was mijn dierbare echtgenoot van plan.
Mooi niet!!!
Bij het idee alleen al kreeg ik het Spaans benauwd.
Gewoon doorrijden en er komt vast wel weer een zijweg of pad.
Nou, dat duurde dus even maar gelukkig, er kwam een breed zandpad en daar konden we keren.
Gauw terug en we stonden net toen Peter en Joyce ook aan kwamen.
Heel gezellig koffie gedronken.
We wisten toen nog niet dat dit het begin zou zijn van een vriendschap die nu nog steeds voortduurt.
We kwamen er achter dat zij ook de volgende dag de riviersafari zouden maken op zoek naar beren.
Alleen reden zij de zelfde dag door naar een campground in de buurt van het startpunt van de safari terwijl wij terug gingen naar Dutch Lake om nog een keer te kunnen genieten van het heerlijke eten in het restaurant aldaar.
Wij zouden de volgende ochtend vroeg vertrekken om de tweede vaart van de riviersafari te halen.
Peter en Joyce gingen voor de eerste afvaart.
Dus na hartelijk afscheid te hebben genomen gingen we ieder weer onze eigen weg.
We wisten dat zij op dezelfde terugvlucht zaten vanuit Calgary dus we zouden elkaar op het vliegveld weer treffen.
Maar dat liep anders....

maandag 17 april 2017

Watervallen!

Vandaag dus de watervallen. Drie in totaal, allemaal langs de zelfde route.
En we konden het lekker op ons gemak doen omdat we immers de volgende dag pas verder zouden trekken i.v.m. het lekkere eten in het restaurant op de campground.
De rit er naar toe was (uiteraard) weer adembenemend mooi.
We waren lekker vroeg omdat we zo de bussen Aziaten vóór hoopten te zijn. Gelukt!
Even was het nog schrikken aan het begin van de route op het parkeerterrein van het Wells Gray Park Information Centre; 3 bussen vol! Maar gelukkig, zij bleken de dag ervóór de watervallen te hebben bezocht en trokken nu verder.
Vol verwachting op pad.
De eerste waren de Spahats Falls.
Op het parkeerterrein aangekomen, geen énkele andere auto te bespeuren!
En na een korte wandeling hoorden we al snel het water naar beneden donderen. 



Hij lijkt hier niet zo groot maar het was er wel erg diep. En ook hier weer mooi aangelegde uitkijkpunten met uitleg over ontstaan en leeftijd van de waterval.

We besloten langs een flinke omweg terug te lopen naar het parkeerterrein waarbij we de loop van de rivier beneden ons volgden.
En ook hier weer prachtige uitzichtpunten.




Na een kwartiertje dit pad te hebben gevolgd sloegen we rechtsaf het bos in hopend dat we dan weer op de weg naar het parkeerterrein uit zouden komen..
Niet echt heel erg uitnodigend maar goed, er liep een pad dus ....
En volgens onze kaart moest het goed komen.
(Sinds wij een keer in de Belgische Ardennen zijn verdwaald op een avond"wandelingetje" en we 's nachts om half één met de moed der wanhoop hebben aangebeld bij een boerderij waar nog licht brandde om te vragen of zij het tel nummer van een taxibedrijf hadden, gaan wij nooit meer zonder kaart op pad en voor de zekerheid hebben we ook altijd een GPS bij ons die ons dezelfde weg terug kan wijzen.)

Onderweg kwamen we deze kleine snuiter tegen die ik nét op tijd kon fotograferen voordat hij zich als een haas uit de voeten maakte.
Na een halfuurtje kwamen we gelukkig dit bordje tegen en wisten we dat we op de goede weg waren.
Inmiddels stond onze RV niet meer moederziel alleen op het parkeerterrein maar waren er nog twee bij gekomen; nog steeds lekker rustig dus.
Op naar de volgende; de Dawson Falls.
Ook wel de 
"Little Niagarafalls" genoemd.
We zijn benieuwd.
Op het parkeerterrein aangekomen slechts een paar auto's.
En ook nu weer een korte wandeling van een minuut of tien om er te komen.












Prachtig, prachtig, prachtig!
In een grote U-vorm valt het water met donderend geraas naar beneden, dwars door een prachtig woud.
En hier vindt ook een voor ons unieke gebeurtenis plaats.
Wij maken hier namelijk ons eerste selfie van ons tweetjes ooit!
Nou vooruit, hier komt ie.....


Haha, Wim nog met zijn leesbril op.
Want ja, hoe weet je anders hoe je zoiets doet hè. ;))
Zo, ik ga even stoppen want ls ik dit schrijf is het tweede Paasdag en er komen net drie heerlijkheidjes aan die Paaseitjes komen zoeken in de tuin. 
Maar ik beloof dat ik morgen de derde waterval zal komen beschrijven!
Tot dan!