Icefields Parcway

De volgende dag op tijd vertrokken.

Het zal een wonderschone rit worden dwars door de Rocky Mountains.

Onderweg komen we regelmatig bordjes tegen die melden dat er watervallen te bewonderen zijn maar we rijden eerst maar eens een eindje door.

Tot we een bordje zien dat verwijst naar de Athabasca Falls. 

Die willen we graag bezoeken dus, hup, de afslag genomen, plekje voor de R.V. gezocht en

wandelen maar.

Inmiddels sneeuwde het ook al een poosje dus ik hoopte een paar mooie foto's voor de kerstkaarten te maken. 

Een prachtige waterval die een stukje verderop opnieuw een heel eind naar beneden klatert.

Prachtig blauw en adembenemend mooi met de sneeuw rondom.

Helaas komt dat op de foto's niet zo goed uit.

en dan nu het slechte nieuws waar ik verschrikkelijk van baal:

er zijn een heleboel foto's verdwenen.

waarschijnlijk is er iets mis gegaan bij het overzetten van het fototoestel op de I-pad.

Ik maakte ook foto's bij een recreatieplek een heel stuk verder op.

Ik haalde mij daar zelfs nog de woede van Wim op mijn hals door alleen naar buiten te gaan om foto's te maken en in mijn enthousiasme steeds verder weg te lopen, zelfs de rivier een stuk in te waden en dat alles zónder berenbel en helemaal in m'n eentje.

Oef, woest was hij!

Hij had natuurlijk helemaal gelijk maar het was echt zonder erg gegaan, het was er zoooo verschrikkelijk mooi.

Het sneeuwde inmiddels behoorlijk met grote vlokken en dan die sparren en die rivier ...

Maar goed, die foto's zijn dus allemaal spoorloos verdwenen :(

Héél jammer.

Afijn, na dit avontuur verder naar de Icefields.

Een enorme gletsjer waar je met een speciaal busje naar toe gebracht wordt en waar je dan kan wandelen op de gletsjer of met een speciaal voertuig een rit kan maken over de gletsjer. Bovendien kan je wandelen op een "brug" die op een paar meter afstand van de bergwand hoog boven de gletsjer gebouwd is. |Heel bijzonder.

Ja, jammer .....

Het was inmiddels zó hard gaan sneeuwen dat er maar een paar meter zicht was.

Het was er razend druk (ja h oor, opnieuw busladingen vol Aziaten) met lange rijen mensen die stonden te wachten op het busje.

Eerst maar eens informeren bij een balie of het wel verstandig was om dure kaartjes te kopen, een paar uur te gaan staan wachten en dan straks misschien wel niks te kunnen zien.

De jongeman bij de balie moest een beetje lachen en vertelde een beetje heimelijk dat er inderdaad waarschijnlijk niets te zien was. Hij ging daarbij duidelijk tegen de instructies in maar wij waren blij dat hij de moed had om dat te doen.

Later hoorden we van mensen die het wel hadden gedaan dat er inderdaad zicht "nul"op de gletsjer was en dat het speciale voertuig zelfs een paar uur met de mensen er in stil had gestaan op de gletsjer omdat hij niet meer voor- of achteruit kon vanwege het slecht weer.

Oef, blij dat we besloten hadden om door te rijden.

Onderweg was er ook nog de mogelijkheid om een helikoptervlucht te maken maar ook dat leek ons op dat moment geen goed idee.

Dat had achteraf weer wel gekund want van Peter en Joyce hoorden we dat het prachtig was geweest. Twee valleien verderop bleek het stralend weer te zijn. Tja ...

Maar goed, wij rijden dus door. Even tanken bij een plaatselijk benzinestationnetje terwijl bussen vol Aziaten nog steeds richting de gletsjer gaan. De plaatselijke pompbediende had er bijzonder veel plezier om. "Ze zien geen klap maar ja, het staat op het programma voor vandaag dus ...!"

Bij hem meteen even geïnformeerd hoe de vooruitzichten voor die dag zijn.

Nog minstens drie dagen flinke sneeuwbuien ...

En daar rij je dan midden in de Rocky Mountains, ik word er niet geruster op.

Afijn, eerst maar door naar Lake Louise.

Het is een adembenemend mooie rit; de hele dag rijden we in een grote levensechte kerstkaart.

Helaas geen foto's van de rit door de sneeuw.

(Het is kennelijk fout gegaan toen Wim zo boos op me was en met dat boze hoofd de foto's overzette.)

Wel foto's van de laatste honderd km vóór Lake Louise maar toen sneeuwde het inmiddels niet meer en waren  de bergen dus wel mooi besneeuwd maar de bomen niet.

Ook prachtig hoor. 

Maar zoals je ziet, veel miste en bewolking, jammer. 

Maar desalniettemin een fantastische beleving.

Terwijl ik dit schrijf heb ik natuurlijk John Denvers Rocky Mountains op staan. :)

Die cd gaat de volgende keer mee in de koffer.

Want dat we terug gaan staat inmiddels wel vast!

Nu dus Lake Louise.

Ook daar veel laaghangende bewolking.

 De gletsjer aan de overkant is dan ook niet te zien.

 Jammer maar toch ook weer heel mooi.

Naast het meer staat een hotel dat zó uit een oosters sprookje lijkt te zijn weggeplukt.

Ik weet zeker dat ik het ook op de foto heb gezet maar .... helaas.

 Het is er nog lekker rustig, dat dan weer wel.

Maar we hebben het nog niet uitgesproken of ...., jawel hoor de eerste bussen arriveren.

Snel weg wezen.

En nu moeten we kiezen; gaan we op zoek naar een Campground in Banf of rijden we door richting Calgary.

We besluiten door te rijden. 

Ten eerste vanwege het slechte weer (ik wil niet nog langer door de bergen rijden met het oog op de sneeuw die nog verwacht wordt) en ten tweede vinden we op het internet tegenstrijdige verhalen over de openingstijden van de campgrounds in Banf.

Er zijn er twee en het is niet helemaal duidelijk of die nog wel beide open zijn.

Doorrijden dus.

Achteraf was er eentje wel open en hebben wij het leuke Banf gemist.

Al met al een fantastische dag met een werkelijk prachtige rit door de sneeuw maar tegelijkertijd door diezelfde sneeuw toch ook wel een paar mooie belevenissen mis gelopen.

De volgende keer komt deze Icefields Parcway dus zeker weer op het programma te staan.

Peter en Joyce zijn we deze dag uit het oog verloren en wij rijden door naar Calgary voor onze laatste twee dagen. 

Schoolbussen parkeerplaats.