dinsdag 18 juli 2017

Terug naar huis.


De volgende ochtend vroeg uit de veren. Kasten leeghalen en koffers inpakken. Buiten is het wel even schrikken; het vriest behoorlijk en de RV zit onder het ijs.


Maar gelukkig zijn de wegen brandschoon.
Dus met een gerust hart op weg naar de verhuurder, RV inleveren. Gelukkig zijn we vroeg want terwijl onze RV gecontroleerd wordt druppelen de RV's achter elkaar binnen en al snel staat er een flinke rij te wachten op de eindcontrole. Onze RV wordt okay bevonden en we hoeven gelukkig ook niet lang te wachten op de shuttle naar het vliegveld, bestuurd door een vriendelijke mevrouw die ons vertelt dat het niet zo goed gaat met de werkgelegenheid in Canada door de oliecrisis. Veel huizen staan leeg. Soms vertrekken mensen gewoon en laten de sleutel achter bij de bank. Wanneer ze dan later de hypotheek weer kunnen betalen, komen ze terug, betalen en trekken weer in hun huis. Als het in de tussentijd tenminste niet door de bank verkocht is.
 Grote huizen die gewoon een jaar of soms zelfs veel langer leeg staan.
Eenmaal op het vliegveld nog wat geshopt, koffie/thee gedronken, taartje gegeten en wachten, wachten en nog even wachten ;)
Maar dat is geen straf hoor met deze gezellige reisgenoten.
En jawel hoor, daar istie!
Een half uurtje later zitten we prinsheerlijk in onze comfortabele stoelen en zit onze reis er bijna op.
Nou ja, eerst nog wel een stukje vliegen maar toch, het voelt als bijna voorbij.
 We krijgen een glaasje champagne aangeboden. 
(Ik durf dat niet aan met m'n vliegangst en neem een  Jus d'orange en Wim gaat voor een biertje.)
Mijn quiltblad en werkje voor onderweg liggen klaar.

En daar gaan we ...
 Dag Calgary
 Dag Canada.
 Geen vaarwel maar zéker
Tot Ziens.
We worden weer gruwelijk verwend.
Het thuisfront houdt onze vlucht nauwgezet in de gaten.
En dan is daar de kustlijn van ons eigen heerlijke landje.

 En zijn we weer veilig terug op Schiphol.
Maaike haalt ons op.
Natuurlijk gaan we nog even wat drinken en eten met Peter, Joyce en hun dochter om op gepaste wijze afscheid te nemen. Maar zéker niet voor lang.
En daarna, zit het er toch echt op.
En het was 
FANTÁSTISCH!

Calgary

Aan de rand van Calgary een mooie Campground in de sneeuw gevonden.


Niet te ver van de stad zodat we daar ook nog even lekker rond kunnen kijken.
Maar niet vandaag.
Na de enerverende rit door de Rockies eerst even rustig bijkomen. Een wandelingetje door het mooie aangrenzende park en dat is het wel voor vandaag.
Binnen drie weken zijn we van zomerse dagen aan het strand in winterse temperaturen in de sneeuw beland.
Wat gaan we morgen doen?
Ik wil graag naar het enorme winkelcentrum, het Brentwood Village Shoppingcentre,  een stukje verderop.
Wim vindt het prima dus de volgende ochtend vertrekken we na de koffie richting de buitenwijk waar de Mall zich bevindt.
Nou, dan heb je het dus wel over een WINKELCENTRUM hè.
Het was goed dat ik Wim bij me had want ik zou er compleet verdwaald zijn.
Het was zelfs zó groot dat ik het op een gegeven moment wel voor gezien hield
 en dat wil wat zeggen hoor.
Ik dacht een paar keer de uitgang te zien waar wij moesten zijn maar nee hoor. Ik dreigde zelfs een beetje in paniek te raken maar gelukkig was Wim redelijk zeker van zijn zaak en loodste mij rustig en kordaat weer keurig naar het parkeerterrein waar onze R.V. netjes op ons stond te wachten. 
Terug naar de Campground, joggingbroek en warme sokken aan, kopje thee met een pondje typisch Canadese bonbons er naast; héérlijk.
Een lekkere ontspannen namiddag en alvast bedenken wat we de volgende dag gaan doen.
Natuurlijk naar de stad zelf; Wim wil er graag een museum
over de opbouw van Canada bezoeken en natuurlijk staat de Calgary Tower op de planning.
En als ik even later net even naar buiten kijk zie ik opeens een bekend gezicht ; Joyce.
Ze kijkt zoekend in de rondte en ik open onze deur.
 "Jaaaa, jou zocht ik!" roept ze en vervolgt meteen: "Wacht ff, Peter staat nog voor. Ik loop nu terug en vertel hem dat we hier moeten zijn en dan kunnen we mooi daar staan."
Ze wijst op een vrije plek schuin achter ons.
Zo gezegd, zo gedaan. Inmiddels zijn er meer min of meer bekende gezichten hier aangekomen.
Die vliegen overmorgen allemaal tegelijk met ons terug naar huis.
En alhoewel we met niemand echt contact hebben gemaakt tijdens de reis (behalve met Joyce en Peter dan) op een enkel praatje na, is het toch leuk om nu de mensen hier binnen te zien druppelen.
Natuurlijk komen Joyce en Peter even bijkletsen en we besluiten de volgende dag met zijn vieren Calgary te bezoeken; Peter wil ook graag naar het museum en Joyce heeft ook haar zinnen gezet op de Calgary Tower.
De volgende ochtend bellen we een taxi want we willen ook graag dineren in Calgary en dan is een wijntje erbij natuurlijk ook niet verkeerd.
We treffen een geïmmigreerde oudere Sikh als taxichauffeur die hele verhalen houdt, in het geheel niet gehinderd door het feit dat hij door zijn ongelooflijk zware accent vrijwel niet te volgen is voor ons arme toeristen. Alleen Wim kan hem redelijk volgen maar dat komt natuurlijk door het  werk wat hij deed en waarbij hij 45 jaar lang met allerlei voor ons onverstaanbare accenten te maken kreeg. Die is wel wat gewend.
Wij overige drie toeristen houden het na zo'n 137 keer vragen: "Excuse me?" voor gezien en knikken braaf Ja, Nee en Amen en glimlachen vriendelijk naar hem. Terwijl Wim ons tussen de bedrijven door een beetje op de hoogte probeert te houden.
Afijn, de man zet ons keurig in het centrum af en krabbelt nog even snel zijn telefoonnummer op een papiertje voor als we weer terug willen.
Overigens blijkt hij 's avonds geen dienst meer te hebben en lopen we hem dus jammerlijk mis.
We lopen een drukke straat in en het eerste wat ons opvalt zijn de "oude" gevels die gewoon op de vrij nieuwe gebouwen zijn gebouwd om zodoende het centrum het eerbiedwaardige statige uiterlijk van een oude stad te geven. Wat het natuurlijk helemaal niet is.
Pas in 1947 werden de eerste echt grote gebouwen hier gebouwd.


Op de foto's is dat goed te zien.
Ook hier uiteraard weer een kneiter van een Mall.
Eerst even lekker koffie gedronken en toen op naar de Tower.
 Beneden in de hal werden we verwelkomd door deze stoere jongen.
Een enorme toren midden in het centrum van waaruit je een geweldig uitzicht hebt over de stad.
De volgende heb ik met de telelens even dichterbij gehaald. Dat was vanwege dat mooie oude huisje tussen al die moderne kantoorgebouwen. Het deed me denken aan een animatiefilm over een mannetje in een huisje tussen allemaal kantoorgebouwen dat moest wijken voor die moderne gebouwen. Het mannetje was weduwnaar geworden en zou eigenlijk met zijn vrouw nog naar een mooie plek op aarde gaan. ik weet het niet meer precies maar hij ging uiteindelijk toch door middel van een heleboel ballonnen die door zijn schoorsteen de lucht in gingen. hij had ook nog een verstekeling in huis. Ik weet het dus niet meer precies maar dit huisje deed me aan die film denken.
De volgende haalde ik dichterbij vanwege het prachtige oude gebouw in het midden. Ook hier is het duidelijk dat de stad gewoon om de oude gebouwen heen is gebouwd. 
Wim en Peter genieten van het uitzicht.
De toren is 190 m hoog (nog 5 meter hoger dan Euromast dus) en helemaal bovenin bevindt zich een roterend restaurant en daar nog boven een uitzicht platform wat wij uiteraard bezoeken.
Eenmaal boven aangekomen blijkt er een soort glazen uitbouwtje (denk aan een geheel glazen erker) te zijn waar de echte waaghalzen op kunnen gaan staan.
En wat denk je?
In een overmoedige bui besluit ik dat aangezien dit voor mij de reis der grensverleggende activiteiten is, ik ook deze uitdaging aan zal gaan.
Knettergek!!!
Man, wat is dat ENG!.
Trillend en bibberend en vooral niet naar beneden kijken schuifel ik heel voorzichtig voetje voor voetje op de glazen plaat.
En toen kwamen Wim en Peter er ook nog bij  

en
 ben ik ook nog héél voorzichtig gaan zitten en moest ik dus ook wel naar beneden kijken. 


Boy oh boy, wat een overwinning op mezelf! Kijk door de glazen plaat naar beneden en bedenk dat daar iemand zit met enorme hoogtevrees hè.
Ik moet trouwens zeggen dat toen ik eenmaal een keer naar benden had gekeken dat daarna ook geen punt meer was.
Maar dan er weer af .....
weer gaan staan is nog veel enger dan het er op stappen.
Dat heb ik dan ook kruipend gedaan. Tja ...we hoeven het ook weer niet te overdrijven. Toch?
Hierna was het tijd voor een héél lekker taartje!
en gingen we op weg naar het museum.
 Een paard gemaakt van schroot.
 Hudson's Bay; straks ook bij ons?

 Het treinstation en twee mannetjes die elkaar gedag zeggen voor het hoofdkantoor van 
Hudson's Bay en Wim bemoeit zich er ook nog even mee.
Hierna naar het museum; een leuke wandeling. Het museum is prachtig gelegen een klein stukje buiten het centrum.
Meteen aan de balie raken we al aan de praat met de receptioniste. Zij vraagt waar wij vandaan komen en vertelt dat haar broer in de tweede wereldoorlog in Europa gevochten heeft.
Hij was toen pas 16 jaar oud maar als je nou maar zei dat je 18 was dan werd je zonder verdere vragen goed gekeurd voor de dienst en op transport naar Europa gezet. Bizar hè!
Hij is overigens na de oorlog wel weer heel thuis gekomen.
Het museum was het bezoek meer dan waard. Veel info en bijzonder fraai in beeld gebracht.
Ik laat hier een paar foto's zien, de rest zit in het foto album. Maar dat geldt eigenlijk voor de hele vakantie. We hebben ze af laten drukken; het zijn er 942. Iets te veel om hier allemaal te laten zien.



Boven de schoenmaker en hier onder de apotheek annex spreekkamer van de arts.

 En hier belandde je als je stout was geweest.
Oef Peter, wat heb jij uitgevreten???
De ziekenboeg.

En het instrumentarium van de dokter

De "venter"
De keuken.
 
En de huiskamer.
Bijzonder indrukwekkend allemaal en het doet je weer even beseffen dat het toch wel heel fijn is om in het hier en nu te leven i.p.v. in het toen en daar.
Tot slot hadden de mannen zichzelf nog even een lolletje beloofd ...

Ja ja mannen, stoer hoor :)
Afijn, nadat de heren terug waren getransformeerd naar hun eigen adorabele ik, verlieten we het museum en liepen door een regenachtig Calgary terug naar de Tower.
En ja, het was Thanksgiving in Canada die dag.
We passeerden een prachtig kunstwerk.
En, omdat ik het zó mooi vond, nog een foto van wat dichterbij. 
Een, in onze ogen, grappig bord.
En toen terug naar de prachtig verlichte toren,
(Let ook even op de glazen gang over de weg. Dit soort gangen verbinden de verschillende grote kantoorgebouwen in een grote "cirkel" dwars over de grote, drukke wegen en kruispunten.)
En daar in die imposante toren sluiten we onze fantastische reis af met een fabelachtig lekker diner.


Morgen de RV terug brengen naar de verhuurder en dan hup het vliegtuig in en zo snel mogelijk terug naar al onze lievelingen en heerlijkheidjes!