Lang weekend Blue River, 17,18,19,20 Mei 2018

Nou, ik heb nou toch zoiets leuks!

Kreeg ik gister een mailtje van een mevrouw uit Canada die mijn blogjes ook leest. 

Dat is op zich al heel leuk natuurlijk!

Maar zij reageerde nu ook specifiek op mijn vorige blogje.

 Zij woont al dertig jaar in Ontario maar is hier vlak bij ons in de buurt opgegroeid.

En dankzij haar mailtje kan ik nu iets corrigeren/aanvullen waarover ik gister schreef. 

Het baantje met de bordjes langs de weg blijkt namelijk heel gewild en heel goed te worden betaald.

En gelukkig maar, want hoewel niet moeilijk kan het soms best wel zwaar zijn.  De mevrouw vertelde mij dat zij echt wel eens medelijden met de dames (en naar ik aanneem ook met de heren) heeft met name in de zomer als het heel warm is daar.

En dan het tweede foutje, dit weekend was niet het Canada-day weekend, dat wordt altijd 1 Juli gevierd, maar het Victoria weekend waarin de verjaardag van koningin Victoria gevierd wordt.

Dit is tevens het eerste lange weekend van de zomer, elke maand hebben zij een lang weekend tot oktober, dan wordt Thanksgiving gevierd. Dat kan ik mij van 2016 nog herinneren, toen liepen wij die dag in Calgary en viel het mij op dat op de bussen hun bestemming werd afgewisseld met de tekst "Happy Thanksgiving"

Zo, tot zover de correcties.

Feikje, hartelijk bedankt! 

En dan nu weer over tot de orde van de dag; het lange weekend in Blue River.

Eerlijk gezegd vond ik het best wel heel lekker om eens eventjes meer dan twee dagen ergens te blijven staan.

Aan de overkant van de weg ligt een prachtig resort waar we even willen kijken en daarachter ligt het meer dus dat komt goed uit.

. Een leuk wandelingetje door het resort, wat nu echter zo goed als verlaten was, bracht ons bij een bruggetje waarachter een mooi wandelpad langs het meer lag.

Maar eerst dat bruggetje. Dit zagen we toen we er overheen liepen.

 

Speciaal aangelegd voor de forellen uit het meer. 

Ze kunnen hier dan kuitschieten of paaien en daarna weer terug naar het meer.  We maken een prachtige wandeling rondom het meer. 

We komen langs een strandje waar een paar moeders heerlijk aan het genieten zijn met hun kinderen en even later ploffen wij zelf ook neer op een verderop gelegen strandje.

Op onderstaande foto kan je rechts nog nét een klein stukje strand zien. De rest ligt iets lager achter e bruine ton in het midden.

Een ideaal plekje met een prachtig uitzicht. 

Na een half uurtje horen we de bel van een spoorwegovergang een stukje verderop. Ik spring op met mijn fototoestel in de aanslag. Als ik namelijk ooit indrukwekkende treinen heb gezien dan was dat wel in Canada. Geweldig, soms wel kilometers lang.

Ik sta klaar en dat vindt Wim dan wel weer een fotootje waard. :)

 Een beest van een locomotief voorop,

 Twee in het midden en dan nóg eentje achteraan.

Op deze foto kan je een beetje zien hoe lang ze wel niet zijn want wat je hier ziet is nog láng niet de hele trein hoor. 

Hoewel je trein ziet zo ver als je kan kijken is dit toch maar het achterste deel van de trein.

Na een uurtje luieren aan dit heerlijke strandje vervolgen we onze wandeling langs het meer.

Daarna weer even naar het winkeltje. Het is vandaag een bijzonder warm dag en we besluiten een koel plekje bij de camper op te zoeken en verder niet te veel activiteit te ontplooien. Nog even snel naar het winkeltje, waar we nu geholpen worden door de zoon van het oude mevrouwtje want mevrouw ligt zelf even in bed, zo vertelde hij.

En wat denk je? Op de terugweg komt er nóg zo'n kolos langs.

Ik kan het niet laten en móet gewoon weer een paar foto's maken.

Ook deze is weer niet normaal lang.

Terug bij de camper lekker in de schaduw zitten lezen. terwijl Wim weer voor ons natje en droogje zorgt.

 's Avonds gezellig én lekker gegeten in het restaurant van de berensafari boot.

En buiten deden deze twee werkelijk PIEPkleine vogeltjes zich tegoed aan een drankje wat daar in een houdertje aan een balk hing. Ze waren echt heel klein, niet groter dan drie cm,  ik dacht eerst dat het vlinders waren of bijen waren. De foto's zijn niet heel scherp want ik moest gigantisch inzoomen om ze er überhaupt op te krijgen.

 

en bij terugkomst nog nog even lekker buiten bij het vuurtje zitten borduren. 

Met dit uitzicht. Ik zei het al, het was bepaald niet druk op de campsite.

.De volgende dag is het bewolkt en regent het af en toe een beetje. Ik vind het stiekem wel lekker, blijven we een dagje knus binnen, kryptogrammen invullen, borduren, lezen, heerlijk zo'n dagje. 

's Avonds gaan we weer lekker uit eten bij de berensafari boot.

Verrukkelijk!

In de tafel zaten lelijke scheuren maar dat hebben ze heel mooi opgelost door er kiezeltjes in te leggen en vervolgens de tafels heel dik met lak of hars in te smeren. Leuk hè. 

En terwijl wij lekker zitten te eten komen er ook mensen terug van hun safari tocht.

we hebben eigenlijk wel een beetje medelijden met ze; allemaal helemaal ingepakt in grote regenpakken want de regen komt echt met bakken uit de lucht. Ze hebben vast niet veel beren gezien.

  Hij ziet er de lol ook niet meer zo van in, geloof ik

 Als we na ons heerlijke maal weer weg rijden giet het nog steeds van jewelste. 

 We rijden weer over het enge "bruggetje", bijna geen zij-railing en erg dicht bij het water.

 

Het waren een paar heerlijke dagen, morgen verder naar Clear water, naar de campsite Dutch Lake.

In 2016 zijn we daar een extra nacht gebleven enkel en alleen vanwege het heerlijke eten in het bijbehorende restaurant.

We hebben er zin in!

p.s.  Ik moet nog even iets vertellen. Misschien vinden jullie het wel helemaal de moeite van het vertellen niet waard maar als ik het hier niet opschrijf ben ik bang dat ik het misschien vergeet.

Toen we op deze campsite aankwamen zagen we bij de receptie een grote foto van John Denver met de vorige eigenaar hangen. Hij bleek hier ook ooit te hebben gelogeerd. En ik ben een grote fan van John Denver. Ik ben ooit bij een concert van hem geweest. Gewéldig! Al gebiedt de waarheid mij ook te vertellen dat alles precies klonk alsof je naar een cd zat te luisteren. Beetje té perfect. Maar vooruit, ik nam het hem niet kwalijk aangezien ik ook heel graag naar zijn cd's luister, we hadden er  dit keer zelfs eentje meegenomen speciaal voor de rit door de Rocky Mountains.  

Helaas is hij, een hele tijd terug alweer, verongelukt tijdens een vlucht boven de oceaan in zijn privé vliegtuigje. 

Donderdag 17 mei, van Jasper naar Blue River

En na die prachtige hike door de Maligne Canyon en het bezoek aan Maligne Lake weer terug naar ons prachtige plekje op de Campsite waar Wim weer voor een vuurtje zorgt.
 

 We genieten van heerlijke sushi, klaar gemaakt door een Japanse mevrouw in de winkel terwijl wij erbij stonden.

En daarna nog even lekker lezen.

De volgende ochtend, donderdag 17 mei vertrekken we naar Blue River.

Ik probeer alvast een plekje te bespreken voor vrijdag in Clearwater aan het Dutch Lake.

Maar ... dat weekend wordt Canadaday gevierd en vertrekt zo'n beetje de halve bevolking van Canada naar "buiten" voor een lang weekend en de campsite is dan vol. Oei, dat is schrikken. Wat nu? 

Gauw gebeld naar Blue River of we daar ook het hele weekend kunnen blijven staan. Gelukkig, geen probleem. De volgende ochtend vertrekken we dus met een rustig weekend zonder kilometers in het vooruitzicht naar Blue River. 

Het wordt wel saai om steeds maar weer te zeggen maar het wordt weer een prachtige rit!

 We stoppen onderweg bij Mount Robson om wat te eten

 


 En deze nemen we mee voor onderweg; zelden zoiets lekkers gegeten. 

Het ijs"je" hebben we maar gelaten voor wat het was.

Hierna weer verder.

We passeren weer de grens tussen Alberta en British Columbia.

 Of was dat nou al vóór dat we stopten om te lunchen? Sorry, ik weet het niet meer.Wat ik wel weet is dat ik wéér het bord miste dat we de tijdsgrens passeerden en onze klokken, horloges en wat dies meer een uur moesten verzetten. 

Ik heb ongeveer een kwartier met mijn fototoestel in de aanslag klaar gezeten en jawel hoor, een have minuut nadat ik het maar weer heb weggelegd  passeren we het bord :(

Net als deze. 

 Hier zat ik dus nog klaar voor het tijdsgrensbord. Maar deze was ook leuk. Altijd fijn om te weten dat dat gevaar weer voorbij is.  Toch?  

 En dit is ook altijd een leuke; dan weet je dus dat er weer een mannetje of vrouwtje aankomt met een bordje in haar hand dat je moet wachten op tegemoetkomend verkeer of dat je door mag rijden natuurlijk. We hebben ons laten vertellen dat dit werk heel vaak door gescheiden vrouwen wordt gedaan. Kennelijk goedkoper dan een tijdelijk stoplicht neer te zetten. We hebben zelfs ergens een vrouw met zo'n bordje zien staan, die er een stoel bij had staan voor als er doorgereden mocht worden. Zij ging zelf ook nog even naar het portable toilet dat er ook bij stond. Het bordje "stoppen" had ze even in de grond gepind.

Overigens hebben we ons ook verbaasd over de vele vrouwen die echt hele grote machines bestuurden bij wegwerkzaamheden. Dat zie je hier in Nederland toch bijna nooit. 

Afijn, halverwege de middag komen we aan op Campsite Blue River.

Het lijkt een ietwat verlopen terrein te zijn, beheerd door een Chinees echtpaar. Mijnheer spreekt redelijk Engels, mevrouw anderhalf woord.

 Er staat verder geen kip, nou ja anderhalve kop, en we hebben de mazzel dat we tijdens een rondgangetje op het terrein een prachtig plekje ontdekken waar we mogen gaan staan. Later ontdek ik dat er zich zo ongeveer 37 families mieren hebben gehuisvest  dus even naar de receptie om te vragen of ze daar iets voor (of eigenlijk tégen) hebben. Mevrouw kijkt me uiterst vriendelijk maar helaas ook totaal niet begrijpend aan en antwoordt me in rap Chinees gelardeerd met hier en daar een half Engels woordje. Nu is het dus mijn beurt om haar uiterst vriendelijk maar totaal niet begrijpend aan te kijken. Kortom het is een zeer vriendelijk doch totaal zinloos gesprekje. Ik probeer het nog eens met heel veel hand-, been- en wijsgebaren en na haar nog eens vriendelijk te hebben toegeknikt druip ik maar af en en neem me voor om het opnieuw te proberen als ik mijnheer ergens zie. Maar.... wat schetst mijn verbazing als tien minuten later mijnheer opeens met een grote bus insectenverdelger (nou ja eigenlijk iets tegen muggen) op ons plekje verschijnt, vriendelijk naar ons lacht en vervolgens zeer fanatiek de mieren te lijf gaat met deze bus. Kennelijk had mevrouw toch meer begrepen dan ik dacht.:)

De volgende ochtend gaan we op pad om de omgeving te verkennen. Mijnheer heeft ons verteld dat er zich op korte afstand een mooi meer bevindt waar ook in gezwommen kan worden.

Het klopt helemaal. Maar eerst lopen we even naar het grillrestaurant een stukje verderop om te vragen of er besproken moet worden voor 's avonds. Dat hoeft niet maar helaas bij het aanzicht van de man die ons te woord staat heb ik al gegeten én gedronken. Brrrrr, wat zag die man er vies uit! Dikke natte lippen, een snor waar zijn lunch nog half op de gang naar binnen hing te wachten en nagels die vorige week al een flinke knipbeurt hadden kunnen gebruiken. Vriendelijk bedankt voor de info en gauw weer naar buiten!

Gelukkig bevindt zich aan de overkant van de weg een klein dorpje; drie straten maar mét een klein oud, rommelig, stampvol supermarktje. 

Hier maar even naar binnen en gelukkig, alles wat we nodig voor een lekkere maaltijd is hier vers aanwezig. Een aardige zeer oude mevrouw runt haar winkeltje. En even later lopen we door de andere straat weer terug. Hier zien we een jonge vrouw met haar twee kleine kindjes voor haar huis van het zonnetje genieten. De kindjes zijn lekker aan het spelen. We lopen er naar toe en beginnen een praatje. Of zij hier ook een goed restaurant weet. Zij vertelt dat je heerlijk kunt eten bij het restaurant dat bij de beren-safari hoort. Ha, dat kennen we nog van onze vorige reis en toen hebben we daar inderdaad ook lekker gegeten. Ze waarschuwt ons nog even voor het grillrestaurant. We hebben haar maar niet verteld over ons bezoek. Ik vraag haar ook nog even of we hier veilig kunnen wandelen in de omliggende bergen. Haar antwoord doet mij steil achterover slaan van verbazing.

"Ja hoor, dat kan best. Er leven wel beren maar ach, die doen eigenlijk bijna nooit  wat. Er loopt er hier ook wel eens gewoon door de straat."    

WAT? 

Ze doen eigenlijk BIJNA nooit wat. 

En dan speel je hier gewoon met die kleintjes op straat?

Ze glimlacht wat en haalt haar schouders op maar moet er toch ook wel en beetje gegeneerd om lachen.

Ik besluit ter plekke dat er door ons dus niet in die bergen gewandeld gaat worden.

We lopen best wel onder de indruk terug naar naar de camper waar Wim weer voor een heerlijk maaltje zorgt met onze buit uit het winkeltje.

 's Avonds lekker weer geborduurd.

Morgen naar het meer en lekker uit eten bij de "berenboot". 

Woensdag 16 mei, Jasper

Vandaag gaan we eerst naar Jasper wat boodschappen doen en even gezellig door het stadje slenteren.

Even naar de Tourist information om wat appjes naar de kinderen te versturen want op de campground hadden we geen wifi. Jammer genoeg lukt het bij de Tourist Info ook niet. Even gevraagd aan twee meisjes die er wel lekker op hun telefoon bezig waren.  Even gezellig gepraat, . Ik had mijn mapje met telefoon open ,zegt het ene meisje opeens, "Hee, jullie zijn Nederlands."

Waarop het andere meisje zegt "Huh, hoe weet je dát nou.?"  Had ze het aan mijn rijbewijs gezien dat in dat mapje zit.

Zij vertelden ons ook dat wij geen verbinding kregen doordat er al te veel mensen bezig waren.

Wat? Er stonden een stuk of zes mensen. Goed, meer kon de wifi daar dus al niet aan. 

Gelukkig kwamen we even later langs een Mac Donalds, of iets vergelijkbaars, waar met grote letters op de ramen vermeld stond dat er binnen gratis gebruik van wifi kon worden gemaakt.

Dus Wim lekker een bak koffie en ik een jus dórange en toen even lekker contact gemaakt met de kinderen en de heerlijkheidjes. Lang leve de face time.

Hierna nog even door het stadje geslenterd waar we dit bord tegen kwamen.

 

Ha ha, slimme jongens die Canadezen.
En na deze geruststellende wijsheid tot ons te hebben genomen stappen we weer in de auto.
We willen de hike (stevige natuurwandeling) door de Maligne Canyon gaan doen.













En oh boy, wat was hij mooi.
Moet ik nu dus wéér een keuze uit al die prachtige foto's gaan maken.

 Ik weet nog dat we langs zes watervallen en een heleboel kloven en  stroomversnellingen kwamen maar eerlijk gezegd weet ik echt de volgorde niet meer.

 Dit was de eerste, dat weet ik nog maar de rest laat ik maar gewoon zien op de volgorde waarin ze zijn opgeslagen. De tijd (Nederlandse) tijd staat er in het bestand bij dus ik neem aan dat het wel klopt. Niet helemaal want de foto's's van het fototoestel en mijn mobiel staan door elkaar. :(

Maar goed, om een indruk te krijgen van de grootsheid en pracht van deze canyon maakt de volgorde ook niet zo veel uit, denk ik.

 

  

 

 

 

Tja, en soms moet je niet alleen over of langs het water maar gewoon er doorheen.

 

 

 

Er komt maar geen eind aan al het moois.
Het is een fikse wandeling maar jongens wat genieten we!

 

Het is een prachtige wandeling door een bijzonder imposante canyon en het liefst liet ik jullie alle foto's zien en dan ook nog in groot formaat  maar dat gaat echt niet.
Ik wil van al deze berichtjes immers een boek laten drukken.

 

 

En hier geen waterval maar een heuse sneeuwval. Het heeft vast een andere naam ;)

Wie mij een beetje volgt weet wel dat ik gek op mos ben. Nou, ik heb hier mijn hart weer op kunnen halen hoor. En dan krijg je er ook nog zo'n mooie uitleg bij!








En na deze werkelijk fantastische hike rijden we nog even verder om ook het Maligne Lake te bekijken.

Het is een prachtige rit over een zeer rustige weg. Lees: we komen weer niemand tegen.

Onderweg passeren we ook al een paar mooie meren. 

Ha, het parkeerterrein bij het meer.                              Zeer rustig, geen enkele bus te bekennen.  Heerlijk!

En daar is dan het meer.

Ook nog voor driekwart bevroren en prachtig van kleur maar toch niet zo'n bijzondere kleur als Lake Louise.

Wel heerlijk rustig dus ook hier wat gewandeld en genoten van de rust in deze prachtige natuur. 

Heerlijk om zo'n mooie plek gewoon bijna helemaal voor jezelf te hebben.

Het "huisje" op de foto is een boothuis annex restaurant maar te vroeg in het seizoen en dus nog gesloten. Geeft niks, lekker rustig.

Deze snuiter vindt ons kennelijk net zo interessant als wij hem want hij blijft rustig zitten. Al moet ik eerlijk zeggen dat wij voor hem wel wat verder weg blijven dan hij voor ons, leve de telelens. Ik denk dat er zo'n drie meter tussen ons zit dus toch best wel stoer van hem., 

En dan is het weer tijd om op te stappen en rijden we dezelfde prachtige weg terug naar Jasper en ons heerlijke plekje op de Campsite even buiten het stadje.

Wim zorgt weer voor de houtjes en het eten terwijl ik weer lekker wat steekjes zet.
Heb ik dat eigenlijk al verteld over onze taakverdeling?
To mijn schande geloof ik van niet.
En dat ga ik nu dus heel snel doen!
De taakverdeling:
Rijden: Wim
De boel aansluiten bij aankomst: Wim
En de boel weer afkoppelen bij vertrek: Wim
Afwassen: Samen
Het ontbijt incl. thee zetten: Wim
Koffie en thee zetten op de rest van de dag: zo'n beetje om de beurt
Stoelen en tafel buiten en binnen zetten: Ook zo'n beetje net hoe het uitkomt. Maar eerlijk gezegd zetten we ze meestal samen buiten en neemt Wim eigenlijk altijd het binnen zetten voor zijn rekening.
En last but not least koken: Wim!
Ja echt, ik heb niet één keer hoeven koken!

Eigenlijk heb ik helemaal bijna niets hoeven doen. Het enige wat voor mij vaste prik was, dat was het bed rechttrekken 's morgens.

 Wat een schat hè!