donderdag 29 november 2018

Van Penticton naar Nelson, donderdag 10 mei 2018

Van Penticton via  Grandforks naar Nelson. Het zou een gedenkwaardige rit worden,

Uiteraard weer een prachtige route. Met veel sneeuw
prachtige blauwe meren, een overstekende beer maar ook ...
vlak bij Grandfords, terwijl we van de hoogvlakte af langs de berg naar beneden naar het dorp reden, oh schrik, plotseling zakten we zo`n 30 cm naar beneden.Dan denk je eerst nog
Hé, wat was dat nou?
Maar zo'n 200 meter verderop moesten we opeens een hele hoge drempel op en realiseerden we ons dat de weg gewoon in z'n geheel een stuk naar beneden was gezakt. door al het water dat naar beneden was gekomen. Achteraf hoorden we dat hij een paar uur later was afgesloten.  Schrikken!
In het dorp zijn we maar even gestopt om bij te komen van de schrik. 
Maar ook ....
om deze even te bezoeken natuurlijk.
Midden in een woonwijk in een verbouwde garage.
En ook hier weer bijzonder vriendelijke mensen, een ouder echtpaar dat samen dit winkeltje runde en een gezellig praatje met ons maakte. Mijnheer dacht dat we uit Australië kwamen door het accent van Wim. Grappig hè.
Ik kocht uiteraard wat lapjes en kreeg van mevrouw een souveniertje mee; een naaldenmapje met de Canadese vlag er op. Oei, geen foto van op de laptop.
Overigens is mijn indruk tot nu toe wel dat onze quiltwinkeltjes een stuk gezelliger zijn ingericht en ook het fenomeen van een gezellige koffie en/of theetafel ben ik hier niet tegen gekomen.
Wel een foto van deze prachtige quilt die er hing.
Het bleek een, hoe noem je dat ook al weer, nou ja zo eentje die je alleen maar hoeft door te stikken.  En hij hing er in twee kleurstellingen. Op de foto komen de keuren niet zo mooi uit; ze waren heel fel en ik vond hem prachtig. Maar helaas, uitverkocht.
Afijn, hierna weer verder.
Overal in het dorp waren ze aan het zandzakken neerleggen
 en wij zeiden nog tegen elkaar dat ze kennelijk nog wel wat meer regen verwachtten maar even later bleek dat het understatement van de dag.
.
Vreselijk, huizen waar een meter of meer water in stond, campers met het water ver boven de ingang maar ook koeien die bijna tot aan hun nek in het water stonden. Inmiddels was de noodtoestand uitgeroepen want er werd nog veel meer water verwacht maar dat wisten wij op dat moment nog niet.
Wij zijn maar snel door gereden.
Langs woeste kreken en rivieren.
 
Behoorlijk indrukwekkend allemaal.
Gauw door naar Nelson.
Ook hier weer een prachtige campsite in het National Park.
We rijden verder over natte en glibberige wegen
Maar gelukkig wordt het gaandeweg beter en rijden we weer op schone wegen.
's Winters gaan deze regelmatig dicht maar nu staan alle versperringen gelukkig omhoog.
 En naderen we al snel ons doel.
Mooi plekje uitgezocht maar helaas geen enkele aansluiting dus teruggereden naar de ingang en naar de andere kant van de campsite bij een strandje. Maar ... veel minder mooie plekke dus toch maar weer terug. Dan maar geen aansluitingen, we hebben tenslotte alles aan boord en daar moeten we het wel een paar dagen mee kunnen uithouden.. 
Het is een mooi droog plekje in een prachtig bos,  lekker vuurtje erbij en langzaam bijkomen van een enerverend dagje!

zaterdag 17 november 2018

Van Merritt naar Penticton, woensdag 9 mei

Deze dag rijden we van Merritt naar Penticton.
Tijdens deze rit beleven we niet zo veel; Wim rijdt lekker op zijn gemak en ik kijk om me heen en geniet.
Dan rijden we langs een heel stuk met heel smalle naaldbomen. Op de foto zie je het niet heel duidelijk maar ik vond het heel bijzonder; ze waren echt heeeel smal.
Even later belandden we weer tussen de besneeuwde  heuvels.
Soms heel mooi, soms minder doordat de sneeuw vlak langs de wegen inmiddels behoorlijk zwart is van alle uitlaatgassen (neem ik aan).
Het is niet druk op de weg en af en toe stoppen we voor koffie/thee en /of een broodje.
Langs de weg soms ook hele muren van sneeuw; deze hier waren ruim drie meter hoog. Gelukkig begonnen ze niet te schuiven toen wij er langs reden.

 
 Even later hadden we aan onze linker zijde een vallei waar wij na een kilometer of wat ook in moesten.
Eerst dacht ik nog dat er brand was maar Wim hielp mij snel uit de droom, het was gewoon mist die in de vallei hing.

 
En wij reden er regelrecht in.
Gelukkig viel het allemaal erg mee en waren we er ook zó weer uit. 
Maar het was wel even een schrikmomentje voor mij.
IJzel en mist zijn mijn twee grootste vijanden op de weg, nou ja en diepe afgronden naast mij vind ik absoluut ook huiveringwekkend hoor.
Net zoals ik nóóit  in zal stappen als we op een kade dwars op het water geparkeerd staan; éérst weer in de rijrichting op de weg en dán stap ik in.
Maar dit even terzijde.
Afijn, begin van de middag kwamen we aan in Penticton.
Mooie camping maar uiterst beroerd gelegen aan een drukke weg en een vliegveld op een paar honderd meter. Wel mooi aan een water, dat zich op deze plek verbreedde waardoor het wel wat op een meer leek en met een mooi strandje.
 Waar je heen kon via een tunneltje onder de weg door maar ..... het stond vol water. 
Ook hier iets te veel water naar beneden gekomen.
We kregen weer een mooi plekje toe gewezen, op redelijke afstand van de weg.
 Ook hier weer een aantal kneiters van RV's van de rondtrekkende Canadezen.
Van Leigh hadden we al gehoord dat er niet alleen senioren in rond trekken maar ook veel jongere mannen. Zij rijden met hun RV naar de plek waar op dat moment werk zoor ze is en als dat klaar is vertrekken ze naar de volgende plek.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden besloten we te voet wat in de rondte te gaan kijken.
Niet te ver en niet te hoog want door de medicijnen die ik slikte viel ik geregeld om bij het naar links of omlaag kijken. Vooral 's morgens uit bed komen was soms een hilarische bedoening omdat ik voor ik er uit was al drie keer tegen de wand van de camper was gevallen en daarbij een paar keer ook flink mijn hoofd had gestoten. Wim vond het overigens iets minder hilarisch dan ik; hij maakte zich er eigenlijk best wel zorgen om. Maar ik had in de bijsluiter al gelezen dat dit één van de bijwerkingen kon zijn dus had ik besloten dat ik eerst maar eens af zou wachten wat er zou gebeuren nadat ik er mee gestopt was. Ongeveer 1,5 week later.  Maar voor nu werd er dus even niet op smalle paadjes in bergen gewandeld.
Nog een nadeel ervan was dat ik niets kon onthouden; ik moest dagelijks aan Wim vragen waar we gister nou ook alweer stonden en wat we daar gedaan hadden. Gelukkig schreef ik iedere avond even een paar regeltjes in mijn agenda anders had ik nu alleen maar foto's kunnen laten zien zonder bijbehorende teksten.
Afijn, de wandeling dus.
Eerst even een stukje over een pad omhoog voor het uitzicht op de rivier en het dorpje.
Onderweg keken we ook op deze "campsite". Je zal er maar besproken hebben!
 Of wonen, zoals we later hoorden! 
Eigenlijk niets meer dan een grote parkeerplaats.
Terwijl aan de andere kant van het pad een superdeluxe woonwijk stond met zwembad, restaurant en  golfbaan alléén voor de bewoners. 
Wim bekeek alles nog eens op zijn gemak. 
Maar ik zag ik plotseling iets in het zand (het pad) wat mijn aandacht trok.
Huh? Wat had hier gelopen?
Je ziet het op de foto niet zo duidelijk, ik had er eigenlijk mijn voet in bergschoen even naast moeten zetten want die was ongeveer even groot als deze afdruk (!)
Je begrijpt, ik had het daar wel gezien en wilde er zo snel mogelijk vandoor, terug naar het dorp.
Wim vond dat wat overdreven maar ging gelukkig wel met me mee.
We liepen nog even naar de campsite aan de overkant bij het strandje; heerlijk rustig en lekker in het namiddag zonnetje.
 Lekker gewandeld en daarna op ons gemakje weer terug naar onze eigen campsite waar Wim weer een overheerlijke maaltijd voor mij kookte en we  nog even konden genieten van het ondergaande zonnetje alvorens we weer in de camper verdwenen, de route voor de volgende dag bekeken, ik nog wat borduurde, Wim nog wat aan het lezen was en we daarna voldaan ons bedje inrolden.

vrijdag 16 november 2018

Nog steeds op weg naar Merrit, Dinsdag 8 mei

Nou, op weg van Yale naar de Hell's Gate dus. Een werkelijk schitterende weg omhoog en omhoog en omhoog. we gaan door 7 tunnels.
                                         Overal watervalletjes,

 Na een paar uur rijden besluiten we even te stoppen en maken een wandeling naar een beroemde en zeer oude brug.

Natuurlijk steken we hem over en dat was bepaald  geen sinecure hoor want diep beneden ons stroomde rivier met een gigantische vaart en met op allerlei plekken enorme woeste  en rare stromingen en kolkingen er in.
 
Niet erg, ware het niet dat die brug écht al heel oud was en bovendien niet dicht. Het dek bestond uit een soort van rasterwerk waar je dwars doorheen keek.
Ik word daar niet blij van.
Maar... de wandeling was weer prachtig!
Halverwege moesten we nog even een spoorweg oversteken. Geen seinen, geen lichten, geen oversteekpad, niks. je loopt er maar gewoon overheen en aan de andere kant gaat het pad weer verder.

en hopen dat je niet struikelt of blijft haken want de trein kan zomaar opeens om de hoek tevoorschijn komen.
 Op de terugweg merkten we overigens  dat de trein wel degelijk een sein geeft dat hij er aan komt. luid en duidelijk. Ik schrok me werkelijk te pletter!!!
Afijn, we hebben het overleefd en dus verder richting Merritt.
We rijden verder weer door een prachtig landschap en komen steeds meer sneeuw tegen.
Waarvan regelmatig wat naar beneden komt suizen.
 Het weer is nog steeds uitzonderlijk mooi voor de tijd van het jaar de sneeuw smelt in record snelheid.

 

 Tijdens onze volgende stop kan Wim het niet laten om in zijn korte broek even wat sneeuwballen te gooien.

 En weer verder. we rijden het landschap in waar ik groot fan van ben; grijs/bruine bergen met hier en daar van die donkergroene dennen/sparren verspreid.

Prachtig vind ik dit en we naderen Merrit.
En dan komen we aan op de campsite. We worden verwelkomd door een vriendelijk mevrouw in een propvol kantoortje.
En krijgen een heel mooi plekje met veel gras en een paar heerlijke bomen voor de schaduw toegewezen. 
 Ook hier weer een flink aantal enorme RV's (Recreation Vehicles) van langkampeerders en mensen die er in wonen en zo heel Canada en vaak ook de VS doortrekken. We hoorden later dat veel mensen in de winter naar het zuiden trekken en dan in het voorjaar weer terugkomen. Ook veel mensen die zo het hele jaar door langs hun verspreid wonende kinderen trekken. Kinderen die op 1500 km afstand wonen vinden ze hier heel normaal. Ik moet er niet aan denken!
Afijn, wij besluiten een rondje door het stadje te wandelen en wat boodschappen te doen. Het winkelcentrum blijkt op zo'n 10 minuten lopen afstand te liggen dus e hebben lekker de tijd om wat rond te kijken.
We kregen trouwens een leuke tip van een kassajuffrouw: in veel winkels zie je deze bordjes bij de producten staan maar wij hadden zo'n kaart natuurlijk niet. "Maak er maar een foto van, dan krijgt u de korting bij de kassa evengoed wel." en zo geschiedde. Tip voor wie ook nog eens die kant op gaat :)
 Overigens bleek in een volgende winkel dat niet alle kassajuffrouws hiervan op de hoogte waren (of het is niet in alle winkels de gewoonte natuurlijk) maar als ik dan vertelde dat dat ons verteld was in een vorige winkel maakten ze er nergens een punt van en kregen we hup, de prijs op het kaartje.
 Nog wat mooie doorkijkjes op de campsite.
Wat een fantastische dag was dit.
Morgen verder naar Penticton. Of was het nou Pentington?
Even opgezocht:: Penticton