Kijken of het nu beter gaat. Ik kon niet naar beneden in mijn vorige en ook de tekst kon ik niet meer veranderen na de laatste foto. GGGRRR
Afijn, ik probeer het hier gewoon opnieuw.
In Stockholm dus.
En toen belde Wim.....
Via de makelaar had hij een geweldig huurhuis gevonden voor dat jaar. Jippie!
Op vrijdag vlogen Maaike en ik weer naar huis en Wim had voor maandag een afspraak gemaakt zodat ik het huis ook kon bekijken.
Zo gezegd, zo gedaan.
Helemaal fantastisch en op vrijdag hebben we het huurcontract getekend.
Zondag naar Koen en Marrit voor een waterballonnen gevecht met de heerlijkheidjes.
En toen gebeurde het ....
Ik loop naar buiten, denk nog wat prikt mijn hand raar en zak vlak voor Koen z’n voeten in elkaar, hij kon me net op tijd opvangen.
Huisartsenpost gebeld, die meteen een ambulance stuurden en een half uur later lag ik in het ziekenhuis verbonden aan een monitor door middel van allerlei draadjes.
Conclusie: waarschijnlijk een TIA
Gelukkig knapte ik al snel op en ‘s avonds kwamen Koen en Marrit al op bezoek met de heerlijkheidjes want die waren zich helemaal de rambam geschrokken (Juul ging boven aan de trap zitten en Saartje hield mij vast tot in de ambulance.
Dus we vonden het belangrijk dat ze konden zien dat het weer goed ging.
Ze kropen meteen alledrie bij me op bed.
Ik kon ook weer gewoon praten, dus het was wel gezellig ook.
Inmiddels was er een CT scan gemaakt waar eigenlijk niets op te zien was en de volgende avond (maandag) mocht ik weer naar huis met de boodschap dat ik het maar moest zien als een serieuze waarschuwing.
Oké, prima.
Even rustig aan maar, geen probleem. Dat was op maandag.
Maar toen...
Dinsdag rustig aan en woensdag kwam Maaike even op de koffie. Gezellig nog even nagenieten van onze trip. Ja helaas, opeens voelde ik mij niet goed worden en ja hoor daar ging ik weer.
Dit keer duurde alles veel langer, raar brabbelen, niet op mijn benen kunnen staan en geen stuur meer over mijn linkerarm, hij zwaaide alle kanten op.
Dus, hup weer de ambulance in en naar het ziekenhuis. Daar was meteen duidelijk dat het dit keer serieus ernstig was.
Een herseninfarct.
MRI gemaakt en jawel, een serieus infarct rechts en meerdere kleine beschadigingen links, waarschijnlijk in de afgelopen jaren al opgelopen.
Nou, om een lang verhaal kort te maken, een paar weken in het ziekenhuis en daarna naar het revalidatiecentrum in Beetsterzwaag.
Aldaar het voorlopig koopcontract voor het koophuis en het huurcontract voor het huurhuis getekend.
Het was een heftige tijd.
Alle lof voor zowel het personeel in het ziekenhuis als voor het personeel in het revalidatiecentrum maar ik wilde alleen maar zo snel mogelijk naar huis.
Inmiddels had Wim samen met de kinderen , de schatten, ons verhuisd naar het huurhuis
en mocht ik op zondagmiddag een paar uurtjes naar huis om samen met de kinderen en de heerlijkheidjes afscheid te nemen van ons mooie huis in Cornwerd.
We dronken wat en aten een taartje in de tuin en de heerlijkheidjes stoeiden en speelden voor de laatste keer in de heerlijke tuin.
De heerlijkheidjes kropen nog een keer met z’n allen onder de parapluboom
Nog een keertje lekker stoeien.
En toen was het toch echt tijd voor het afscheid. Vooral Anna had het er moeilijk mee .
Ik ging nog even kijken bij de grafjes van Baf en Teun.(gelukkig heeft de nieuwe eigenaar mij beloofd dat zij die in ere zal houden, lief hè)
En dat was dat.
Iedereen terug naar hun eigen huis en ik terug naar het revalidatiecentrum.
Maar gelukkig heb ik de artsen daar ervan kunnen overtuigen dat ik daar echt niet beter ging worden en mocht ik enkele weken later na enig aandringen naar huis men geniet ik nu ook van het fijne huurhuis met prachtig uitzicht.
Waar ook al weer heerlijk genoten wordt door de heerlijkheidjes gelukkig.
En wijzelf?
Ik geniet ook! We zitten hier tussen de bossen en meren en ik kan en mag weer fietsen. Dat is zelfs heel goed voor me want mijn linkerarm is nog zeer pijnlijk en tijdens het fietsen verdwijnt de pijn in ieder geval uit mijn bovenarm.
Ik moet nog veel rusten en drie keer in de week naar de revalidatie maar fietsen mag ik nu als ontspanning zien. Heerlijk.
Jammer genoeg wil mijn linkerhand nog niet echt maar ... ik ben rechts! Hoera!
Ik kan inmiddels weer heel voorzichtig wat lapjes aan elkaar zetten (gaat natuurlijk veel te langzaam naar mijn zin 😏, maar het gaat!
Vandaag of morgen ook eens proberen te appliqueren 🙂
Dat lukte vorige week nog niet maar de aanhouder wint, nietwaar?
Ook dit schrijven is heel vermoeiend en geeft al snel pijn in mijn arm, vandaar dat ik iedere keer een klein stukje doe en jullie dus niet iedere dag een blogje zien maar hopelijk verbetert dat ook.
Ik moet rekenen op een jaar voor mijn herstel maar dat geeft niet (nou jaaaa😏😏😏)
Ik ben al lang blij met hoe ik er uit gekomen ben want het had nog veel erger gekund, dat heb ik wel in het revalidatiecentrum gezien.
Zo, nou jullie zijn nu op de hoogte van hoe en wat en waarom.
Ik ga weer even rusten en misschien zelfs vanmiddag al even proberen te appliqueren.
Ik laat het weten!
Oh ja, jullie zijn nog een muisje van mij tegoed van voor de toestand.
Komtie;
Wat weer een schatje hè
P.s. Tel je zegeningen
