Kijken of het nu beter gaat. Ik kon niet naar beneden in mijn vorige en ook de tekst kon ik niet meer veranderen na de laatste foto. GGGRRR
Afijn, ik probeer het hier gewoon opnieuw.
In Stockholm dus.
En toen belde Wim.....
Via de makelaar had hij een geweldig huurhuis gevonden voor dat jaar. Jippie!
Op vrijdag vlogen Maaike en ik weer naar huis en Wim had voor maandag een afspraak gemaakt zodat ik het huis ook kon bekijken.
Zo gezegd, zo gedaan.
Helemaal fantastisch en op vrijdag hebben we het huurcontract getekend.
Zondag naar Koen en Marrit voor een waterballonnen gevecht met de heerlijkheidjes.
En toen gebeurde het ....
Ik loop naar buiten, denk nog wat prikt mijn hand raar en zak vlak voor Koen z’n voeten in elkaar, hij kon me net op tijd opvangen.
Huisartsenpost gebeld, die meteen een ambulance stuurden en een half uur later lag ik in het ziekenhuis verbonden aan een monitor door middel van allerlei draadjes.
Conclusie: waarschijnlijk een TIA
Gelukkig knapte ik al snel op en ‘s avonds kwamen Koen en Marrit al op bezoek met de heerlijkheidjes want die waren zich helemaal de rambam geschrokken (Juul ging boven aan de trap zitten en Saartje hield mij vast tot in de ambulance.
Dus we vonden het belangrijk dat ze konden zien dat het weer goed ging.
Ze kropen meteen alledrie bij me op bed.
Ik kon ook weer gewoon praten, dus het was wel gezellig ook.
Inmiddels was er een CT scan gemaakt waar eigenlijk niets op te zien was en de volgende avond (maandag) mocht ik weer naar huis met de boodschap dat ik het maar moest zien als een serieuze waarschuwing.
Oké, prima.
Even rustig aan maar, geen probleem. Dat was op maandag.
Maar toen...
Dinsdag rustig aan en woensdag kwam Maaike even op de koffie. Gezellig nog even nagenieten van onze trip. Ja helaas, opeens voelde ik mij niet goed worden en ja hoor daar ging ik weer.
Dit keer duurde alles veel langer, raar brabbelen, niet op mijn benen kunnen staan en geen stuur meer over mijn linkerarm, hij zwaaide alle kanten op.
Dus, hup weer de ambulance in en naar het ziekenhuis. Daar was meteen duidelijk dat het dit keer serieus ernstig was.
Een herseninfarct.
MRI gemaakt en jawel, een serieus infarct rechts en meerdere kleine beschadigingen links, waarschijnlijk in de afgelopen jaren al opgelopen.
Nou, om een lang verhaal kort te maken, een paar weken in het ziekenhuis en daarna naar het revalidatiecentrum in Beetsterzwaag.
Aldaar het voorlopig koopcontract voor het koophuis en het huurcontract voor het huurhuis getekend.
Het was een heftige tijd.
Alle lof voor zowel het personeel in het ziekenhuis als voor het personeel in het revalidatiecentrum maar ik wilde alleen maar zo snel mogelijk naar huis.
Inmiddels had Wim samen met de kinderen , de schatten, ons verhuisd naar het huurhuis
en mocht ik op zondagmiddag een paar uurtjes naar huis om samen met de kinderen en de heerlijkheidjes afscheid te nemen van ons mooie huis in Cornwerd.
We dronken wat en aten een taartje in de tuin en de heerlijkheidjes stoeiden en speelden voor de laatste keer in de heerlijke tuin.
De heerlijkheidjes kropen nog een keer met z’n allen onder de parapluboom
En toen was het toch echt tijd voor het afscheid. Vooral Anna had het er moeilijk mee .
Ik ging nog even kijken bij de grafjes van Baf en Teun.(gelukkig heeft de nieuwe eigenaar mij beloofd dat zij die in ere zal houden, lief hè)
En dat was dat.
Iedereen terug naar hun eigen huis en ik terug naar het revalidatiecentrum.
Maar gelukkig heb ik de artsen daar ervan kunnen overtuigen dat ik daar echt niet beter ging worden en mocht ik enkele weken later na enig aandringen naar huis men geniet ik nu ook van het fijne huurhuis met prachtig uitzicht.
En wijzelf?
Ik geniet ook! We zitten hier tussen de bossen en meren en ik kan en mag weer fietsen. Dat is zelfs heel goed voor me want mijn linkerarm is nog zeer pijnlijk en tijdens het fietsen verdwijnt de pijn in ieder geval uit mijn bovenarm.
Ik moet nog veel rusten en drie keer in de week naar de revalidatie maar fietsen mag ik nu als ontspanning zien. Heerlijk.
Jammer genoeg wil mijn linkerhand nog niet echt maar ... ik ben rechts! Hoera!
Ik kan inmiddels weer heel voorzichtig wat lapjes aan elkaar zetten (gaat natuurlijk veel te langzaam naar mijn zin 😏, maar het gaat!
Vandaag of morgen ook eens proberen te appliqueren 🙂
Dat lukte vorige week nog niet maar de aanhouder wint, nietwaar?
Ook dit schrijven is heel vermoeiend en geeft al snel pijn in mijn arm, vandaar dat ik iedere keer een klein stukje doe en jullie dus niet iedere dag een blogje zien maar hopelijk verbetert dat ook.
Ik moet rekenen op een jaar voor mijn herstel maar dat geeft niet (nou jaaaa😏😏😏)
Ik ben al lang blij met hoe ik er uit gekomen ben want het had nog veel erger gekund, dat heb ik wel in het revalidatiecentrum gezien.
Zo, nou jullie zijn nu op de hoogte van hoe en wat en waarom.
Ik ga weer even rusten en misschien zelfs vanmiddag al even proberen te appliqueren.
Ik laat het weten!
Oh ja, jullie zijn nog een muisje van mij tegoed van voor de toestand.
Komtie;
Wat weer een schatje hè
P.s. Tel je zegeningen
22 opmerkingen:
Hee, ik hoor net dat reactie plaatsen niet lukt. Even kijken of deze wel lukt.
So sorry you had to go through all that. It sounds like you had wonderful medical care and family to help you heal. Most of all, you have such a good attitude. I think that really helps. I hope you continue to heal so you can sew your little mouse quilt and blog.
Oh lieve Gerda, ik zit hier met tranen in mijn ogen jouw blog te lezen. Ik ben een grote fan van jouw blogjes en had steeds grote bewondering voor je, hoe je het allemaal deed en redde, terwijl je man vaarde. En daarna jouw angst overwinningen met het reizen. Respect. En nu overkomt jou dit. Oh lieverd, gelukkig ben je omringd door hele lieve mensen en sla jij je er dapper doorheen. Heel veel sterkte met alles. Jullie woonden al mooi, maar waar jullie nu huren is het ook prachtig. Goede beterschap. Lieve groet van Wilma Oud.
Wat een verhaal maar gelukkig gaat het weer beter
Jeetje Gerda, zit hier geschrokken achter mij laptopje.
Kan me voorstellen hoeveel jij, Wim en de kinderen en kleinkinderen geschrokken zijn.
Misschien moet je voortaan rustiger aan doen, of heeft het daar niets mee te maken?
Wens je veel beterschap (nee, dat gaat nooit snel genoeg :-)
Schattig je muizenblok.
Heel intensief je bericht gelezen. Een grote schrik voor allemaal.
Geweldig dat het nu zo goed gaat weer met jou.
Je bent zo flink en goede moed.
het is of ik weer de afgelopen maanden van hier beleef.
Eind Mei kreeg ook mijn man een herseninfarct,
Gelukkig kwam hij er ook redelijk goed uit.
Het is nu oefenen en therapie, en rust op zijn tijd.
Ook hier veel hulp van de kinderen en kleinkinderen.
En schrijf net al jij. Tel u zegeningen.
Veel sterkte en beterschap.
Groetnis Annie
Wat een heftig verhaal Gerda, ik volg je al jaren en geniet altijd zo van je reis verhalen en alle leuke vrolijke verhaaltjes over de kinderen en kleinkinderen. Zo zie je maar dat er zo snel iets fout gaat, maar ik ben zo blij voor jou en je familie dat het zo veel beter gaat!!! Heel veel sterkte en veel woonplezier in jullie huurhuis en straks in jullie koophuis.
Lieve Gerda, ik Had al iets vernomen. Maar om het zo te lezen is wel pfff....
Gelukkig ben je er redelijk goed uit gekomen. Ik zie op mijn werk wel wat anders. Nu oefenen en op tijd rusten.
Geniet van je heerlijkheidjes en van je huisje.
Groetjes Merian
Wat een verhaal, jouw verhaal! Ik schrok ervan en ben zo blij dat jij doorzet en positief bent en vooral omdat ze er op tijd bij waren! Ik wens je een goed en voorspoedig herstel en heel veel plezier in je nieuwe huis en succes met je steekjes, de doorzetter wint! Knuffel
Lida
Dat is nogal wat Gerda. Ik wens je een goed herstel en inderdaad tel je zegeningen, jouw lijfspreuk onder elk blogje is zo waar. Pluk de dag en geniet van al het goede. Beterschap
Wat jammer dat een mooie dag zo eindigt. Ik wens je een goed herstel en heel veel geluk in jullie nieuwe, tijdelijke, huis. En dan rustig op naar jullie echte nieuwe huis.
Thank you for your kind Words!😘
Lieve Wilma wat een ontzettend lieve reactie van je. Altijd leuk om te horen dat iemand geniet van mijn blog. ik vind het ook heel leuk om te doen. En weet je, de tijd dat Wim nog op zee zat was natuurlijk soms best zwaar maar had toch ook wel veel voordelen hoor. Tenminste zo heb ik het altijd bekeken en ik hou nu eenmaal van hem dus neem je dat op de koop toe. En nu genieten we van die zeeën van tijd die we samen hebben. Okay, het is nu even minder genieten maar ach we hebben elkaar, onze kinderen en de heerlijkheidjes en inderdaad een heerlijk tijdelijk nieuw huis dus ach ..... ik ga ervan uit dat alles weer goed komt. Liefs, Gerda
Iedere week een beetje🙂
Liefs, Gerda
Hoi Floor, wat een lieve reactie van je! ja dat is wel schrikken maar inmiddels is de ergste schrik al weer voorbij hoor.
Nee, drukte heeft er niets mee te maken, hoewel de neurologe dat eerst ook dacht, spanning dacht zij. Tot ze de MRI zag. Daar waar heel duidelijk een infarct en meerdere TIA’s te zien en dat komt toch echt gewoon door bloedpropjes die de vaten afgesloten hebben. Dus nu toch weer aan de medicijnen. Maar dit keer geen staties maar een ander medicijn. Ik heb natuurlijk gevraagd waarom ik die niet eerder gekregen heb toen bleek dat de staties hele vervelende bijwerkingen gaven. Toen vertelde zij mij dat deze alleen door de neuroloog of cardioloog mogen worden voorgeschreven. (Dan denk ik natuurlijk weer “waarom heeft de huisarts dat toen niet verteld. Hij had me dan toch naar de neuroloog kunnen door verwijzen. Maar ach, dat is allemaal achteraf geteut. Het is wat het is en we doen nu gewoon onze stinkende best om weer beter te worden. En er zit heeeeeel langzaam toch echt wel verbetering in. Liefs, Gerda
Hoi Annie, oei dat is niet zo mooi dat jouw man ook een infarct heeft gehad. Je schreef eind mei, de mijne was 3 juni dus misschien hebben we wel tegelijk in Sneek gelegen en later in Beetsterzwaag. Ik hoop maar dat het nu goed met hem gaat en dat jullie het een beetje kunnen handelen samen.
Heel veel beterschap voor hem!
Liefs, Gerda
Hoi Ineke, dank je wel voor je lieve berichtje. Leuk om te horen dat je altijd geniet van mijn berichtjes. Ik hoop ze nu weer regelmatig te publiceren hoor.
En ja, zo gaat alles nog goed en zo ligt alles overhoop. Des te meer reden om je zegeningen te tellen hè. Dank je wel voor je lieve wensen en lieve groet, Gerda
Hoi Merian, dank je wel voor je lieve reactie. Ik heb in Beetsterzwaag inderdaad ook zeer schrijnende gevallen gezien en dat helpt goed om te relativeren.
Ik oefen inderdaad veel, op de revalidatie en thuis. Het rusten vind ik nog wel een dingetje hoor maar ook dat gaat steeds beter doordat ik onmiddellijk pijn krijg als ik iets te lang doe. Ik probeer nu om het kwartier te wisselen van activiteit en twee keer per dag een poosje te gaan slapen. Daar moet ik me dan echt even de rust voor gunnen maar dat gaat nu redelijk goed. Verder proberen we evengoed zoveel mogelijk te genieten en ook dat lukt aardig 🙂 groetjes en liefs, Gerda
Hoi Lida, wat een lieve reactie, dank je wel! Het herstel gaat heeeeel langzaam maar is er gelukkig wel. Veel oefenen en veel rusten. En komende vrijdag ga ik samen met de ergotherapeute aan de gang met appliqueren. Leuk hè . Kijken hoe dat gaat en eventueel wat omweg handigheidjes zoeken. Groetjes en liefs, Gerda
Dank je wel Conny en ja hoor, we blijven genieten van al onze zegeningen.
Groetjes, Gerda
Hallo Mieke, dank je wel voor je lieve wensen. Komt goed!
Groetjes, Gerda
Lieve Gerda, ik heb nog helemaal niet gereageerd op je bericht over je CVA. Dat is schrikken zeg! Gelukkig ben je al weer aardig aan het opknappen en geniet je van je huis. Dat is fijn om te horen. Ik begrijp dat we elkaar niet gaan zien in België. Hopelijk is er een andere gelegenheid om elkaar weer te ontmoeten. Ik wens je het allerbeste en hopelijk tot snel. Lieve groet, Elle
Een reactie posten