Ja hoor, hij is er weer.

En ik heb zijn aankomst samen met Anna en Emma en hun papa en mama mogen aanschouwen.

Eerst op de televisie; wat een spanning! Ze waren er helemaal klaar voor.

Anna zat op het puntje van haar stoeltje het hele gebeuren te volgen en Emma had natuurlijk geen flauw idee wat er allemaal aan de hand was maar zat toch met glinsterende oogjes, vrolijk wippend van het ene billetje op het andere billetje op de maat van al die vrolijke muziek te genieten.

Het Pietenpetje stoer op haar koppie, dat hoorde er kennelijk allemaal bij. 

Geen probleem hoor voor Emma.

Daarna snel naar het dorp, o nee stad want stadsrechten en daar zijn we trots op.

Emma in haar wagentje, Anna bij papa op de nek.

Hard zingen en nog hárder zwaaien met je vlaggetje, wat een feest.

Honderden opgewonden en blije kindjes met hun, openlijk, net zo blijde en opgewonden papa's en mama's. 

Ik zag zelfs papa's en mama's met Zwarte Pietenpetjes en zwartgemaakte wangetjes.

De brug ging open en daar kwam de rijkelijk versierde stoomboot

met de Sint voor op de plecht aangestoomd.

Een luid gejuich ging op en ik moet dan toch iedere keer weer een traantje wegpinken. 

Erg hè, dat probeer ik dan ook altijd wel weer snel onopgemerkt weg te werken want een beetje genant is het natuurlijk wel. 

Maar ja, zo'n huilebalk ben ik nou eenmaal.

Afijn, Sint met Pieten op twee stoomboten door de gracht naar het plein en de hele goegemeente achter de fanfare in een lange bonte stoet over de naastgelegen weg er achteraan.

Op het plein stapte Sint over in een prachte koets met Fries paard er voor op weg naar het stadhuis alwaar hij officieel werd welkom  geheten.  

Onderweg naar het stadhuis stonden wij nog even langs de weg om te zwaaien en de pepernootjes in ontvangst te nemen.

Emma met haar zakje pepernootjes, gekregen van een lieve Piet.

Natuurlijk mochten we allemaal onze schoen zetten van Sinterklaas en Anna belde mij vanmorgen al vroeg heel enthousiast op om te vragen of ik ook iets gekregen had.Zij had een chocoladeletter gekregen, maar ze had er vannacht helemaal niets van gehoord.

Papa wel, "Hij had nog even een biertje met de Sint gedronken."  zei hij.

Maar dat geloofde Anna toch niet.

"Papa is een beetje een gekke papa, hè oma?"

Nou, en daar houden we het dan maar op.

Ik mag weer!

Joepie! Mijn twee weken "leukedingendoenarrest" zijn voorbij...Vanaf vandaag ga ik dus voorzichtig weer wat oppakken. Zo direct eerst een blok voor de paarse logcabin maken en dan heeeeel voorzichtig een paar steekjes aan dit schattige patroontje.

Het is een klein kussentje.

En oooooh wat heb ik er een zin in.
Ik mag van mezelf niet langer dan twintig minuutjes per keer áls het goed gaat. 

En anders stop ik subiet en probeer ik het morgen of overmorgen opnieuw met 10 minuutjes.

Maandag ga ik ook weer voorzichtig beginnen met oppassen en Juultje mag daarbij het spits afbijten. 

Dan woensdag of donderdag op controle en vrijdag Anna en Emma weer over de vloer.

Het leven is weer errug mooi.

Maar eerst zijn jullie nog een paar foto's tegoed van de buit bij de Quilthoeve in Naaldwijk.

Zoals gezegd hadden wij ons vergist in de openingstijden en hadden we dus maar 5 minuutjes de tijd.

Maar gelukkig zijn wij inmiddels geoefende stropers in de bakken.

Dus zelfs die miezerige 5 minuutjes waren genoeg om wat leuks mee te grissen.

 Een geweldig streepje, dat ik al vaker heb gebruikt. Doet het heel goed als biesje of tussenrandje.

 Een heerlijk flanelletje om mijn basic kerstquilt nog wat mee op te pimpen.
Een schattig blauwtje voor ooit.

En dit heerlijke blad.

Zo, dat was het weer voor vandaag en nu ga ik als de wiedeweerga LEKKER aan de gang.

O nee,  nog even een ontroerend verhaaltje over Anna.

Zij kwam afgelopen woensdag verdrietig uit school. 

Roy had haar met zijn fruittrommeltje op haar hoofd geslagen.

Och jee!

Maar waarom deed hij dat dan? was natuurlijk meteen de vraag.

"Nou, omdat ik hem geslagen had!" kwam het heel verontwaardigd uit haar mondje.

Tja, dan kan je natuurlijk een mep terug verwachten vertel je haar dan. 

"Ja, maar Roy had Jildau geslagen!"

 En ja, Jildau is haar hartsvriendinnetje dus....

Kortom, Anna vond dat hij in dit geval toch echt niet het recht had haar terug te slaan en was hier oprecht verontwaardig over. 

Ze snapt het allemaal nog niet zo erg geloof ik.

Tel je zegeningen!

Te veel verleidingen

 Zaterdag dus  een bezoekje gebracht aan het Quilterspalet in Den Haag.

En natuurlijk kon ik de verleiding weer niet weerstaan. Er was ook zoveel moois. Zwak excuus, ik weet het.

Helaas, in dit soort winkels geldt inderdaad 

"Zwak uw naam is Gerda"

Het is niet anders; ik heb me er bij neer gelegd.

Bovendien, ik moest getroost worden weet je nog?

Nou, let op! Waar werd ik vrolijk van?

Als eerste van dit boek. 

Vol met geweldige foto's én patronen met werkbeschrijvingen.

En nog steeds maakt het me blij als ik er weer doorheen blader (dagelijks)

En wat vond ik daar nog meer om me op te fleuren?

klik!

Deze pannelstof met een groen streepjesstofje voor de bies. Maar de twijfel sloeg ter plekke al weer toe want het zwarte stofje links met de kleine groen met rode figuurtjes kon ook wel eens heel leuk zijn als bies, dus.. beide verdwenen in de tas. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ik het groene streepje natuurlijk ook heel goed als tussenrandje kan gebruiken en dan het zwarte stofje als afwerkbies of andersom natuurlijk. 

(och jee, daar gaan we weer, twijfel, twijfel).

Afijn, na een uurtje stonden we weer buiten en Oh nee, wat een leuk stofje zag ik daar in de etalage.

Waarschuwend stemmetje in mijn hoofd genegeerd en hup, terug de winkel in.

Ja jammer, dat stofje hadden ze niet meer en had eigenlijk al uit de etalage moeten worden gehaald.

En dan word ik dus opeens zó brutaal hè.

Of ik dan het stofje uit de etalage niet mocht hebben?

Het mocht!

Petra ging er meteen op af. En dat was niet niks want er stond een hééééle grote kast voor. 

Petra echter voor geen kleintje vervaart, probeerde zich er uit alle macht tussendoor te wurmen en net toen zij er één arm tussen had bedacht Evi zich dat er nog een stukje ergens achter in een kamertje moest liggen bij de restjes. Arm weer terug gewurmd en beide dames verdwenen naar achter op zoek naar mijn stofje.

Na een poosje kwamen ze echter teleurgesteld weer terug > geen stofje.

 En dus ondernam Petra een tweede poging om de etalage in te duiken. Ondertussen dook Evi toch nog even onder de toonbank onder het motto "Je weet maar nooit", "Niet geschoten is altijd mis" 

en jawel, even later kwam zij triomfantelijk omhoog met in haar hand ... hét stofje. 

Een ijselijke schreeuw naar Petra om haar tegen te houden voordat de hele kast de winkel in zou zeilen.  Petra is een beetje doof, vandaar. Maar ik schrok me het heen en weer.

Maar dat mocht de pret natuurlijk niet drukken.

Wat een wereldservice hè!

En om wat voor stofje ging het nu?

Dit zomerse stofje met z'n beeldschone strandhuisjes.

 (sorry, nog niet gestreken)

Wij zijn echte strand- en zeeliefhebbers en onze hal en het toilet beneden hebben de sfeer van een strandhuis.

Daar gaat dit stofje zich dus helemaal thuis voelen.

Aan het einde van de winter ga ik hier lekker mee aan de gang om alvast weer in de stemming te komen.

Maar nu eerst, 

zo gauw het weer mag en ik hoop volgende week, 

natuurlijk aan de slag met al die heerlijke Decemberstoffen. 

Én iedere dag een stukje aan de paars/rode logcabin.

  Morgen of overmorgen verslag van het bezoek aan de Quilthoeve.

Tel je zegeningen!

Ik vermaak me wel hoor

De eerste week van het grote "niksdoen" zit er inmiddels op.
En ik moet zeggen, het valt me alles mee.
De eerste week had ik nog veel pijn en dus ook niet zo veel zin om iets te doen. Dit is het enige wat ik gedaan heb; een begin maken met het opruimen/sorteren van alle losse borduurzijde in de nieuwe dozen die ik de week ervoor had gekocht.


Maaike kwam met een tas vol dvd's en mooie boeken en reed mij en passant ook nog even naar het uitrengebied zodat Teun zich even lekker uit kon leven en onderweg werd er weer voor een paar dagen boodschappen gedaan.
Daarna reden we zo snel we konden naar Anna en Emma want oef, wat miste ik die kindjes.

Vrijdagmiddag kwam Dorien met Guus (haar bearded collie), deden we weer boodschappen en verdwenen we met z'n tweeën in de keuken want Koen, Marrit, Maaike én Juultje kwamen eten. Gezellig!

 Als je met het fototoestel aankomt en naar Juultje "Foto!!!" roept, laat ze haar tandjes zien en begint te lachen. Een klein fotomodelletje in de dop?

Lekker bij papa op schoot spelen met een papiertje.

nog even lekker gek doen bij tante Maaike en toen

begon ze in haar oogjes te wrijven; ze was moe.

Dus het hele spul weer in de auto en huiswaarts.

Dorien en ik op de bank en The Voice kijken.

De volgende morgen stond een bijzonder ongeduldige Guus ons onder aan de trap al op te wachten.

Hij en Teun mochten die dag lekker een dagje naar het pension. Voor Guus de eerste keer dus best wel spannend. Gelukkig had hij Teun om zich een beetje achter te verschuilen. Guus is namelijk een dot van een hond, uitermate vrolijk maar niet bepaald een onverschrokken held.

Dus na een snel ontbijt, hondjes weggebracht en wij gingen door naar Den Haag naar het Quilterspalet.

En wat een leuke winkel was dat!

We werden bijzonder hartelijk ontvangen door de dames, kregen meteen een lekkere kop thee/koffie en een gezellig praatje. We hebben uitgebreid rond gekeken en kregen ook uitgebreid antwoord op al onze vragen.

Natuurlijk gingen er de nodige (en minder nodige) stofjes en een waanzinnig leuk boek mee de auto in. Laat ik jullie morgen of overmorgen zien (heb ik nog geen foto van genomen)

Wij gingen naar de boulevard in Kijkduin om lekker te lunchen.

Daarna door naar Naaldwijk naar de Quilthoeve. Helaas was deze winkel maar tot 16.00 uur open en kwamen wij om 15.55 uur binnen. Ik dacht dat zij tot 17.00 uur open waren. We moesten hier dus razendsnel door de winkel racen. Gelukkig had ik de dag ervoor gebeld om te vragen of zij een exemplaar van de nieuwe Quilt Country voor mij apart wilden houden. 

Dorien moest nog een cadeautje uitzoeken voor Yvonne, waar we die avond op verjaardagsvisite gingen.

Gelukkig lukte dat ook heel snel en gingen we dus iet met legen handen de deur uit. Behalve het cadeautje en het blad had ik ik ook nog snel een heeeel leuk stofje uit een fat-quartersbak weten te vissen.

Laat ik jullie ook morgen of overmorgen zien. 

Na een gezellige avond bij Yvonne waren we 's nachts na een helse rit (vreselijk slecht weer) om 0.30 uur weer thuis en rolden we ons bedje weer in.

De volgende ochtend (heel stil zonder de hondjes) kwamen Maaike en Pieter om Teun weer met mij op te halen. Ik reed eerst natuurlijk met Dorien mee naar het pension. Teun en Guus hadden het ook naar hun zin gehad; ze waren pikzwart van het spelen in de modder en het zand. Guus had inderdaad eerst zo'n uurtje of twee achter Teun aan gelopen, maar daarna was hij lekker z'n gangetje gegaan. 

Dorien en Guus reden door naar huis en  Teun en ik stapten bij Maaike en Pieter in de auto.

En toen nog was het feest niet voorbij want...

rond half zes 

stonden deze twee heerlijkheidjes voor de deur.

Anna zong of haar leven er van af hing en Emma stond met een vergenoegd snuitje ernaast.

Duidelijk niet helemaal wetend wat er gaande was, maar  het "leuk hè, oma" straalde er vanaf.

Natuurlijk had oma wat extra lekkers in huis 

en het feest was compleet toen ze ook nog bleven eten.

Kortom, ik heb een heerlijk weekend gehad; al mijn lievelingen weer gezien en ik kan er weer even tegen.

Hopelijk krijg ik volgende week weer groen licht om auto te rijden en de kleintjes op te tillen. 

Dan kan ik weer heerlijk oppassen!

This is my simple religion.

There is no need for temples,

no need for complicated philosophy.

Our own brain, our own heart is our temple;

the philosophy is kindness.

Dalai Lama

Uiteraard met alle respect voor wie daar anders over denkt.

Het heeft geholpen...

Nou, al jullie meelevende reacties en goede wensen hebben geholpen hoor. 

Ik ben er weer.

Nog een beetje moe, maar daar heeft het lot in de gedaante van mijn huisarts ook weer wat op gevonden.

Afgelopen vrijdag moest ik terug naar hem voor de uitslag van de foto van mijn pols, die ook al een tijdje dwars ligt. 

Hij keek een beetje moeilijk en vertelde vervolgens dat er behoorlijke slijtage was geconstateerd op de foto (jeetje, zó oud ben ik toch nog niet?) 

en dat hij de (chronische)ontsteking alleen kon bestrijden middels een ontstekingsremmende injectie. 

Tja, denk je dan, dat moet dan maar hè. 

Ik had al sinds de grote vakantie pijn in die pols 

en sinds een week of wat had dit zich plotseling dusdanig verergerd dat ik mijn twee kleinste heerlijkheidjes bijna niet meer uit de auto, hun bedje of de box kon tillen. 

Bovendien kreeg ik mijn kleding nog met zeer veel moeite aan, 

moest ik mijn rechter bovenhelft na het douchen maar gewoon op laten drogen doordat ik mij met m'n linkerhand niet meer kon afdrogen enz. enz.

Kortom, wat mij betreft kon die naald er in hoor, ik was inmiddels wel zover.

Maar sodejuuuuu, wat deed dat pijn!

En wat denk je, toen stuurde hij mij ook nog eens naar huis met de opdracht de pols de komende twee weken vooral serieus te ontzien. 

Tja, vraag ik natuurlijk wat dat precies inhoudt.

Nou komtie:

-Niet auto rijden (d.w.z. niet achter het stuur, ja halloooo mijn chauffeur zwerft ergens op een oceaan!)

-Niet tillen (en daar gingen mijn oppasuurtjes)

-Niet borduren of op de hand quilten (en daar ging mijn favoriete tijdsbesteding na bovengenoemde oppasuurtjes)

- Geen draaiende of anderszins belastende bewegingen

Zegt ie ook nog: "Ik hoop niet dat ik nu je hele leven overhoop gooi". 

Heel goed wetende dat hij dat nou juist wél deed.

Dus zit ik nu even illegaal te typen en ga daar ook gauw weer mee stoppen en reken maar dat ik me ook verder aan de opdracht hou, want die prik dat wil ik echt niet nog eens meemaken en dát is een heeeeel goede stok achter de deur hoor.

Gelukkig was deze al klaar en stond die al te pronken op de side-table.

En moeten deze twee nog maar even wachten op afwerking.

En ga ik nu ook weer stoppen want hoewel ik het meeste met alleen rechts heb getikt, begint de pols vriendelijk maar zeer beslist te protesteren.

Lieve allemaal, 

blijf alsjeblieft vooral hééél veel op jullie blogs vertellen en showen. 

Ik moet immers vermaakt worden de komende twee weken  ;)

En....tel je zegeningen.