zaterdag 17 december 2016

Whistler

En toen op naar Whistler.
Dat was weer een pittige rit, maar wederom ( het wordt afgezaagd hè) moooooooiiii.
Een beetje miezerig onderweg maar wel een stuk rustiger dan de afgelopen week.

Alleen bij de dorpjes is het even wat drukker.
Tom brengt ons weer keurig naar de uitgezochte campground en we krijgen een prachtig plekje aan gewezen.
In Whistler staat mijn volgende grensverleggende onderneming op het programma.
Het is een wintersportgebied waar in 2010 de Olympische Winterspelen werden gehouden en dus zijn er nogal wat attracties. Één daarvan is de "Peak to Peak gondel"
Dat betekent dat je eerst met een gondel naar boven gaat naar de pistes,  en vervolgens helemaal naar de top van de berg en dan is het de bedoeling dat je daar in de volgende gondel stapt die je dan naar de top van een andere berg brengt. Dus op een enorme hoogte van top naar top.
En ik herinner jullie er nog even aan dat ik behoorlijke hoogtevrees heb hè.
Er gaat een shuttle vanaf de campground naar het nieuw aangelegde dorpje in de bergen vanwaar de eerste gondel vertrekt maar volgens de jongen bij de balie is het maar zo'n 20 minuten lopen dus kiezen we daar voor.
20 Minuten; nou misschien als je je hardloopschoenen met motoraandrijving aan hebt maar niet met onze wandelschoen hoor, bijna drie kwartier deden we er over. En we lopen toch echt wel door!
Afijn, niet getreurd want het was weer geen straf. Het was inmiddels droog en we liepen langs een wild riviertje door het bos en later door een nieuwbouwwijkje met de mooiste huizen en appartementen.
Een beeldschoon spiksplinternieuw dorpje was er gebouwd in de bergen. Helemaal van hout.
Ho,Pfff laat ik precies een foto zien met het enige stenen gebouw. :)
Zo dan.
Het is inmiddels 1 oktober en de Indian Summer komt goed op gang.

De opstap voor de eerste gondel is snel gevonden en daar gaan we.
We gaan óver de kabelbaan heen, hoger en hoger.
Halverwege krijg ik het al redelijk benauwd "oh Wim, wat gaan we hóóg."
Maar even later; " Ah gelukkig, daar is het station!"
SCHRIK!
Bij aankomst in het station lezen we op een enorm bord dat passagiers voor de Peak to Peak moeten blijven zitten omdat ze pas op één derde (!!!) van de hoogte zijn. 
Terwijl ik nog van de schrik probeer te bekomen en besef dat ik nú de beslissing moet nemen om te blijven zitten of door te gaan, zie ik tot mijn verbijstering dat de deurtjes al weer sluiten.
Er helpt geen lieve moedertje meer aan; ik zal mee omhoog moeten, nóg hoger.
Wim komt naast me zitten en spreekt me moed in. Overigens terwijl hij onderhand de grootste moeite moet doen om zijn lachen in te houden; ik zie het heus wel.
Afijn, het is niet anders.
En dan gebeurt er weer zo'n klein wondertje ( net als in het vliegtuig) > langzaam maar zeker begin ik er van te genieten!
Prachtig, prachtig! Wat een wondere wereld gaan we binnen. Het begint een beetje te sneeuwen en het uitzicht is magnifiek.

En dan komt het hoogste punt in zicht.
En nu moet ik dus gaan beslissen of ik ook nog over stap op de Peak to Peak gondel.
En ja hoor, ik doe het!



Gelukkig maar, want daar hebben we zó prachtig gewandeld ... 
Wat mij betreft hebben we daar de mooiste wandeling van de reis gemaakt.
Maar dat laat ik de volgende keer zien.

6 opmerkingen:

conny's quilts en creaties zei

Knap dat je je hoogtevrees kon overwinnen Joke, ik herken dat gevoel en durf ook niet in de kabelbanen....mmmm misschien ooit ook maar flink zijn.....brrr. groetjes, Conny

Anoniem zei

Wauw, wat een reis en overwinningen doe je. Ik heb bewondering voor je en geniet van je verhaal en foto's. Groetjes Wilma

quiltlodge gerda zei

Nou weet je, in zo'n dichte gondel is toch nét even minder eng dan op zo'n open bankje.
(Ik heb net de foto's nog even aangepast)

quiltlodge gerda zei

Ik was ook zóóó trots op mezelf ;)
Fijn dat je van mijn verslag geniet!
(Ik heb nog net nog even twee foto's aan gepast)

Yvonne zei

Wat een leuk verslag weer! Volgens mij zie ik op de eerste foto de grote granieten rots bij het stadje Squamish. Daar hebben we bovenop gestaan.
Ook wij deden de Peak to Peak gondola en toen nog een stukje hoger tot we in juni tot onze knieën in de sneeuw stonden. Goed van je dat je je angst hebt overwonnen, meestal zijn dat naderhand de beste en mooiste vakantieherinneringen die je niet had willen missen!

Ineke zei

Ook ik heb hoogtevrees, weet precies wat jij moest doormaken. Manlief lacht er om, terwijl ik met angst en beven in zo'n gondel zit.
Groetjes, Ineke