zaterdag 17 november 2018

Van Merritt naar Penticton, woensdag 9 mei

Deze dag rijden we van Merritt naar Penticton.
Tijdens deze rit beleven we niet zo veel; Wim rijdt lekker op zijn gemak en ik kijk om me heen en geniet.
Dan rijden we langs een heel stuk met heel smalle naaldbomen. Op de foto zie je het niet heel duidelijk maar ik vond het heel bijzonder; ze waren echt heeeel smal.
Even later belandden we weer tussen de besneeuwde  heuvels.
Soms heel mooi, soms minder doordat de sneeuw vlak langs de wegen inmiddels behoorlijk zwart is van alle uitlaatgassen (neem ik aan).
Het is niet druk op de weg en af en toe stoppen we voor koffie/thee en /of een broodje.
Langs de weg soms ook hele muren van sneeuw; deze hier waren ruim drie meter hoog. Gelukkig begonnen ze niet te schuiven toen wij er langs reden.

 
 Even later hadden we aan onze linker zijde een vallei waar wij na een kilometer of wat ook in moesten.
Eerst dacht ik nog dat er brand was maar Wim hielp mij snel uit de droom, het was gewoon mist die in de vallei hing.

 
En wij reden er regelrecht in.
Gelukkig viel het allemaal erg mee en waren we er ook zó weer uit. 
Maar het was wel even een schrikmomentje voor mij.
IJzel en mist zijn mijn twee grootste vijanden op de weg, nou ja en diepe afgronden naast mij vind ik absoluut ook huiveringwekkend hoor.
Net zoals ik nóóit  in zal stappen als we op een kade dwars op het water geparkeerd staan; éérst weer in de rijrichting op de weg en dán stap ik in.
Maar dit even terzijde.
Afijn, begin van de middag kwamen we aan in Penticton.
Mooie camping maar uiterst beroerd gelegen aan een drukke weg en een vliegveld op een paar honderd meter. Wel mooi aan een water, dat zich op deze plek verbreedde waardoor het wel wat op een meer leek en met een mooi strandje.
 Waar je heen kon via een tunneltje onder de weg door maar ..... het stond vol water. 
Ook hier iets te veel water naar beneden gekomen.
We kregen weer een mooi plekje toe gewezen, op redelijke afstand van de weg.
 Ook hier weer een aantal kneiters van RV's van de rondtrekkende Canadezen.
Van Leigh hadden we al gehoord dat er niet alleen senioren in rond trekken maar ook veel jongere mannen. Zij rijden met hun RV naar de plek waar op dat moment werk zoor ze is en als dat klaar is vertrekken ze naar de volgende plek.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden besloten we te voet wat in de rondte te gaan kijken.
Niet te ver en niet te hoog want door de medicijnen die ik slikte viel ik geregeld om bij het naar links of omlaag kijken. Vooral 's morgens uit bed komen was soms een hilarische bedoening omdat ik voor ik er uit was al drie keer tegen de wand van de camper was gevallen en daarbij een paar keer ook flink mijn hoofd had gestoten. Wim vond het overigens iets minder hilarisch dan ik; hij maakte zich er eigenlijk best wel zorgen om. Maar ik had in de bijsluiter al gelezen dat dit één van de bijwerkingen kon zijn dus had ik besloten dat ik eerst maar eens af zou wachten wat er zou gebeuren nadat ik er mee gestopt was. Ongeveer 1,5 week later.  Maar voor nu werd er dus even niet op smalle paadjes in bergen gewandeld.
Nog een nadeel ervan was dat ik niets kon onthouden; ik moest dagelijks aan Wim vragen waar we gister nou ook alweer stonden en wat we daar gedaan hadden. Gelukkig schreef ik iedere avond even een paar regeltjes in mijn agenda anders had ik nu alleen maar foto's kunnen laten zien zonder bijbehorende teksten.
Afijn, de wandeling dus.
Eerst even een stukje over een pad omhoog voor het uitzicht op de rivier en het dorpje.
Onderweg keken we ook op deze "campsite". Je zal er maar besproken hebben!
 Of wonen, zoals we later hoorden! 
Eigenlijk niets meer dan een grote parkeerplaats.
Terwijl aan de andere kant van het pad een superdeluxe woonwijk stond met zwembad, restaurant en  golfbaan alléén voor de bewoners. 
Wim bekeek alles nog eens op zijn gemak. 
Maar ik zag ik plotseling iets in het zand (het pad) wat mijn aandacht trok.
Huh? Wat had hier gelopen?
Je ziet het op de foto niet zo duidelijk, ik had er eigenlijk mijn voet in bergschoen even naast moeten zetten want die was ongeveer even groot als deze afdruk (!)
Je begrijpt, ik had het daar wel gezien en wilde er zo snel mogelijk vandoor, terug naar het dorp.
Wim vond dat wat overdreven maar ging gelukkig wel met me mee.
We liepen nog even naar de campsite aan de overkant bij het strandje; heerlijk rustig en lekker in het namiddag zonnetje.
 Lekker gewandeld en daarna op ons gemakje weer terug naar onze eigen campsite waar Wim weer een overheerlijke maaltijd voor mij kookte en we  nog even konden genieten van het ondergaande zonnetje alvorens we weer in de camper verdwenen, de route voor de volgende dag bekeken, ik nog wat borduurde, Wim nog wat aan het lezen was en we daarna voldaan ons bedje inrolden.

2 opmerkingen:

Ineke zei

Medicijnen hebben soms vreemde bijwerkingen. Volgens mij stonden jullie dichtbij het Skaha Lake. De andere kant heet Okanagan Lake.

quiltlodge gerda zei

Ja, klopt helemaal van die lakes!