Vandaag rijden we via een "scenic route" naar Whistler. Een Scenic Route wil zoveel zeggen als een groene route bij ons op de kaart.
Nou rijden we hier altijd al zo verschrikkelijk mooi dat je je eigenlijk niet kunt voorstellen dat het nog mooier kan.
Nou dat kan dus hoor.
Dit is de route die we de vorige keer dus niet konden rijden vanwege het feit dat de weg gedeeltelijk in de rivier gestort was.
We rijden in een soort tunnel gevormd door de overhangende bergen aan weerszijden van een smal dal een andere wereld binnen.
Zó mooi dat ik zelfs vergeet om foto's te maken.
En dan rijden we hier.
Gelukkig ben ik dan weer zo ver bij mijn positieven dat ik er weer aan denk om de plaatjes te schieten. En verdorie, nu moet ik dus weer gaan kiezen welke ik hier ga laten zien. Niet te doen!
Ik pak er gewoon maar een paar en hoop dat jullie er net zo van genieten als ik, al realiseer ik mij wel dat het nog niet een tiende van de werkelijke schoonheid weergeeft.
En dan is daar plotseling weer de rivier.
En dan ....
Stukken rots en weg worden in bedwang gehouden door enorme kabels.
HUH????
En ja hoor even verderop, een paar kilometer voor Lillooët, worden we tegengehouden door een mijnheer met een houten stopbordje. De weg blijkt nog voor de helft in de rivier ver beneden ons te liggen en dus moeten wij en onze tegenliggers om de beurt over de helft die er nog wel of weer ligt. En vooral heel langzaam wordt ons verzocht. Nou, dat doe je vanzelf wel!
En daar is het stadje dan. We stoppen even op een langs de weg gelegen parkeerplaats om van het prachtig uitzicht te genieten en ik probeer mijn hartslag weer in het gareel te krijgen,
die was een beetje van slag na de afgelopen paar kilometer.
Wim drinkt een bakkie en ik een colaatje.
We zien beneden ons de brug waar we straks overheen moeten. Aan het slaperig stadje met zijn 2500 zielen is bepaald niet te zien dat hier rond 1860, op het hoogtepunt van de goudkoorts, bijna 20.000 mensen woonden en dat het destijds ten noorden van San Fransico de grootste stad van Noordwest-Amerika was.
Maar de omgeving van Lillooet is werkelijk prachtig, imposante bergen, bossen en uitgestrekte meren waarin ook gezwommen kan worden maar ook vanwege het weer een geweldig reisdoel, want als het 's zomers regent op de Coast Mountains is het hier zonnig en warm (zo lieten we ons vertellen door de reisgids.)
Maar vandaag is Lillooet niet ons reisdoel, wij steken de brug over en gaan op weg naar Whistler.
We stoppen nog even bij het zelfde benzinestation als twee jaar gelden waar zij (een bijzonder vriendelijke first nations familie, moeder en zonen) ons toen vertelden over de ingestorte weg en hoe we het beste verder konden rijden naar Kamloops.
Ze zijn er nog en duidelijk niet gediend van schaars geklede klanten.
Op het dak ook nog steeds het poppetje met de bouwdatum (vermoeden wij.)
Wij rijden verder over de prachtige route naar Whistler.
Heel veel bos en woeste beekjes.
Hier is duidelijk iets naar beneden gekomen. Gelukkig niet nu.
En dan rijden we opeens door alleen maar bos, bos, bos.
Er zijn wel bergen maar we zien ze bijna niet.
En nét als ik wel trek krijg, zien we een bordje dat zegt dat er in het bos een natuurkampeerterreintje is waar je gewoon mag gaan staan en als je een nachtje wil blijven mag dat ook.
Er staan een soort brievenbusjes waar je het geld in kan doen als de boswachter niet langs is geweest.
We slaan af en komen me daar toch op een leuk plekje terecht!
In het bos aan het riviertje en helemaal voor ons alleen. Er zijn een stuk of drie plekjes maar allemaal van elkaar gescheiden en met volop privacy. Ons plekje is het enige aan het riviertje.
We kijken elkaar aan en beseffen wat een bofkonten we zijn.
Kijk eens wat een mooi plekje, aan het water met een prachtig bos om je heen.
Compleet met picknicktafel en barbecue en daar mag je dan gewoon kamperen voor een paar euro
per nacht als je dat wilt. Maar niet langer dan twee nachten!
We blijven er heerlijk een uurtje staan maar gaan dan toch weer verder al was de verleiding wel even daar om een nachtje te blijven. Ik vind dat echter toch wel een beetje eng én Whistler lonkt.
Dus we vervolgen onze tocht.
We worden gewaarschuwd voor rondrijdende tractoren.
Ja, die zijn wij natuurlijk niet gewend ;))
Een klein stukje beetje kaal landschap maar dat duurt maar heel even.
Al snel wordt het weer prachtig begroeid en we komen zelfs een paar onverwachte watervallen tegen.
Doordat we al vroeg zijn vertrokken vanochtend en de afstand niet te groot was komen we al halverwege de middag aan in Whistler.
Ik verheug me op de camping; de vorige keer stonden we bovenin op de camping waar we alleen maar prachtige plekken zagen.
Dit keer krijgen we een plek beneden op de camping en oei, dat valt een beetje tegen.
Maar vooruit, niet getreurd, we zetten de camper neer en gaan meteen op pad naar het centrum.
Ik verheug me al de hele vakantie op de rit met de twee gondels voor de Peak to Peak rit.
Je gaat dan eerst met een gondel naar grote hoogte en dan vervolgens blijk je nóg hoger te kunnen naar de absolute top van de berg. Ik weet nog hoe ik schrok de vorige keer toen ik nog twijfelde of ik toch maar niet uit zou stappen toen we al zó hoog waren en ik zo ontzettend blij was toen ik het station zag en dacht dat we er waren. Oei, wat schrok ik toen ik er achter kwam dat we voor de Peak to Peak nog hoger moesten. Maar het werd voor mij beslist want ik twijfelde iets te lang en voor ik het wist sloten de deurtjes van de gondel zich weer en gingen we hup al weer verder. Helemaal boven moet je dan overstappen in een andere gondel en dan ga je dus op enorme hoogte op weg naar de top van de tegenoverliggende berg. Wat vond ik dat toen spannend!
Dit keer verheug ik me er echter enorm op want wat hebben we daarboven op die tweede top een fantastische wandeling gemaakt. Ik weet niet of het parkje daar boven was aangelegd vanwege de Olympische spelen maar hoe dan ook, ik vond het adembenemend mooi. Dus we wandelen vanaf de campsite langs het riviertje en door het buitenwijkje (met allemaal zeer gezellig uitziende appartementengebouwen) naar het centrum van het dorp (indertijd in ieder geval wél aangelegd vanwege de Olympische spelen.)
Het is een heel bijzonder "dorpje" geworden met mooie waterpartijen en vrijwel alleen maar houten gebouwen.
We lopen meteen door naar het gondelstation en dan .....
Neeeeeeeee, de gondels zijn buiten werking vanwege onderhoudswerkzaamheden.
Wat een teleurstelling was dat!
En dan... tja, wat doe je dan?
Nou, dan zoek je dus een leuk terrasje in de zon, kijk je elkaar nog eens aan , lacht er maar eens om
en neem je een verrukkelijke cocktail (of twee) tot je
en geniet je je vervolgens helemaal te pletter van een overheerlijke steak met paddestoelen plus garnituur (Wim),
of een buitengewoon superlekker klaargemaakte moot zalm met gegrilde groenten (ik).
en als slot natuurlijk een héél slecht maar foei, wat een heerlijk dessert.
En dit was dus dat verrukkelijke etentje waar ik het al eerder over had toen ik nog dacht dat dat in Banf was. Nou het was dus in Whistler en voor alle zekerheid heb ik ook nog even een foto genomen van de voorkant van het menu. Want hier moet je dus zijn!
En wij ook als we hier nog eens komen!!!
En zo gingen we dus toch nog helemaal blij terug naar de camper.
Whistler uptown city, waar wij nu zijn, werd dus gebouwd voor de Olympische spelen en dat willen ze weten ook dus dat zetten we ook nog maar even op de foto.
En dit vind ik dan weer heel mooi!
En terwijl ik de foto's maak gaat Wim er nog maar even bij zitten. Hij snapt er helemaal niks van; die foto's heb je toch de vorige keer ook allemaal al gemaakt?
Maar hij gaat rustig zitten en bezit zijn ziel in lijdzaamheid, de schat.
En dan wandelen we op ons gemak weer terug. Alles hier is even mooi en verzorgd, echt een aanrader.
Door het mooie wijkje, langs het riviertje en over het bruggetje,
Het was wederom een fantastische dag!
1 opmerking:
Ik geniet hier zo van, allemaal bekende plekjes, bomen, landschap enz.
Een reactie posten