Van Sunshine Valley naar Merrit, dinsdag 8 mei 2018

En daar gingen we weer, nog steeds heerlijk weer. Op naar het plaatsje Merrit. Wim wilde heel graag de Cochacilla Road (of zoiets) rijden. Afgelopen winter was er een serie op tv over deze weg, High way thru Hell genaamd. Uitnodigende naam hè. Je begrijpt, ik keek er niet écht heel erg naar uit. Maar goed, ik ging er ook vanuit dat het nu niet zo een duivelse rit zou worden omdat het weer  niet meer bepaald winters te noemen was. Overigens zijn we meerdere keren wegens sneeuw en ijs nog afgesloten wegen tegen gekomen. Maar goed, dat is ook wel weer een geruststelling.  Afijn, Wim was niet te overtuigen dat het misschien niet verstandig was doordat er een strenge winter was geweest en er dus veel sneeuw in de bergen lag wat nu door de extreem vroege hoge temperaturen vrolijk in de vorm van sneeuw of water in grote hoeveelheden naar beneden kwam. Veel hoge sneeuwwallen langs de wegen en soms ook veel wateroverlast maar daarover later meer.


Onderweg kwamen we langs het Hope slide vieuwpoint. Op de heenweg waren we daar ook al langs gekomen maar niet gestopt. Nu wel even gestopt om van dichtbij te bekijken wat een lawine met zo'n bergwand doet.

 Nou dat was duidelijk, alle bomen weg en een enorme berg keien aan de voet van de berg.

We hebben hier even rond gewandeld en toen verder naar Hope en om daar een stuk van die beroemde Coquihalla highway (ik heb nu maar even aan Wim gevraagd hoe die weg nou precies heet) (highway thru hell) te rijden. we zaten er nét op toen Wim zich realiseerde dat het bergingsbedrijf uit de serie in Hope is gevestigd en dat hij daar eigenlijk wel even een kijkje had willen nemen. Ja helaas, als je er eenmaal op zit kan je niet zo maar terug dus door gereden. Borden langs deze weg waarschuwen chauffeurs om bedacht te zijn op plotselinge extreme weersveranderingen vooral tijdens het winterseizoen, het najaar en het vroege voorjaar. Er komen dan geregeld plotselinge extreme sneeuwbuien voor van meer dan 10 cm sneeuw per uur. En hoewel de sneeuwploegen hun uiterste best doen om de weg berijdbaar te houden moet het verkeer soms toch worden tegengehouden en zijn mensen genoodzaakt in dat barre weer de nacht in hun autos/vrachtwagens door te brengen.

Afijn, wij reden er in een heerlijk zonnetje en het bleek een prachtige rit zonder ongeregeldheden. Gelukkig.

Ergens onderweg daar wilden we ook de Hells Gate bekijken. Je gaat dan met een kabelbaan over deze machtigste stroomversnelling in de Fraser River. Het schijnt dat mensen soms gewoon bevriezen of gillen van angst in de cabine van de kabelbaan. Je kunt er ook met een raftboot doorheen maar dat is alleen voor de allerdappersten én sterksten onder ons weggelegd. Hier een stukje uit een verslag van zo'n dappere.

"Daar komt hij in zicht: Hell's Gate", de machtigste stroomversnelling van de Fraser. Voor de engte staat een gigantische deining. Het lijkt onmogelijk er door te komen. De boot gaat steil rechtop, wordt ver omhoog geslingerd, dreigt om te slaan - en komt weer vlak. Massa's water storten over ons heen. Oorverdovend lawaai overstemt de uitroepen van de stuurman maar we weten het ook zo wel:

 "Vast houden uit alle macht!"

 In de heksenketel van deze schuimende draaikolk worden we hevig door elkaar geschud. De stuurman laat de buitenboordmotor uit volle kracht draaien - alleen zo kan hij veilig tussen de rotsen en draaikolken door sturen. We hebben nog maar nauwelijks naar adem kunnen happen of we zijn de 'Poort naar de Hel' alweer voorbij."

Tot zover even een stukje uit een verslag van iemand die in een raft boot de Fraser afging.

Dat deden wij dus NIET.  Nou weten we  inmiddels wel dat ook kabelbanen niet mijn meest favoriete vervoermiddelen zijn dus over deze kloof met de kabelbaan leek mij uitdaging genoeg. Zeker gezien de verhalen over bevriezende en gillende mensen die ik daarover gehoord had. Dus toen het bordje langs de weg de parkeerplaats voor deze kabelbaan aangaf raapte ik al mijn moed bij elkaar en liep even later dapper glimlachend met Wim mee naar het kabelbaanstation.

En wat denk je?

Kabelbaan out of order vanwege een stroomstoring!

En weet je wat nou het allergekste was?

Ik was teleurgesteld!

Dus over een brug terug naar de camper terug gelopen

 en daar eerst maar eens lekker in het zonnetje geluncht.

 Prachtig plekje en het was zelfs zo warm dat we het zonnescherm uit hebben gedraaid. Op de foto hierboven zie je heel in de diepte de rivier lopen.

 

Daarna vervolgden we de prachtige tocht naar Merritt waar we de volgende overnachting hadden gepland. Maar eerst kwamen we onderweg nog een onverwacht pareltje tegen.
Maar daarover morgen of overmorgen weer meer.