Donderdag 31 mei, Vancouver

 Zo, daar zit ik dan op de allerlaatste hele dag in Canada. De plekjes zijn hier niet zo mooi maar prima voor de laatste dag.

Dicht bij een enorme Mall waar we straks eerst nog even gaan shoppen (uiteraard, maar niet te veel want het moet ook allemaal weer in de koffers mee terug. 😀) Leuk natuurlijk maar bovendien is hiervandaan de camperverhuurder ook gemakkelijk te bereiken. 

Maar nu eerst dus even naar de Mall. Binnen een heerlijk speelkasteel voor de kinderen en oneindig veel winkels voor de ouders. We hebben ze wéér niet allemaal gezien, dan moet je er echt een hele dag voor uittrekken.

 Maar wat ik wel gezien heb! Kijk en watertandt...

 

 En om het nog even erger te maken ook nog eentje van dichtbij.

 en een stukje naar links

 en deze dan!

 Het is maar goed dat ik hier niet woon want ik zou zonder twijfel tonnetjerond zijn!

Vanmiddag komt Leigh ons weer ophalen; hij en Morgan hebben ons uitgenodigd om vanavond bij hen te komen eten samen met een stel vrienden van hun.

We pakken de doos met spullen voor Leigh en Morgan in, die we over hebben en niet mee kunnen nemen. 

Het is nog niet zo laat dus ik maak van de gelegenheid gebruik om nog even lekker in het zonnetje alvast wat in het quiltblad te neuzen dat ik zojuist in de Mall heb gescoord.

Rond vier uur rijdt Leigh voor en stappen we in voor wat een heerlijk rondje sightseeing Vancouver wordt. Dat is het leuke als je door een local wordt meegenomen. We rijden naar de hele andere kant van Vancouver voorbij Capilano Park met zijn beroemde Suspension Bridge, een enorme schommelende hangbrug van hout, touw en staaldraad die over een lengte van 140 meter de 80 meter diepe kloof van de Capilano River overspant. Die hebben we deze keer niet bezocht, dat hebben we de vorige keer al gedaan. (Héééééél vééééél Aziaten die hetzelfde deden!) Maar Leigh brengt ons dit keer naar een kabelbaan die vanuit een buitenwijk van de stad omhoog gaat naar de top van een berg waar vandaan je een schitterend uitzicht hebt over de stad en 's winters ook kunt skiën. 

Hierna rijden we naar zijn huis waar Morgan ons al opwacht met een hapje en een drankje  en we net nog even kennis kunnen maken met zijn dochter. Zij woont gelukkig niet zo ver bij haar ouders vandaan want hun zoon woont op Vancouver Island en dat betekent toch zo'n 4 uur reizen, wat ze in Canada overigens helemaal niet zo ver weg vinden hoor. Ik moet er niet aan denken! 

Ook het bevriende echtpaar is al aanwezig. Er wordt een geanimeerd gesprek gevoerd over de heer Donald Trump. De vriend blijkt een groot voorstander terwijl Morgan de man echt gewoon niet uit kan staan, niet om het minst vanwege zijn vrouw onvriendelijke uitspraken én gedrag.

Beide echtparen zijn immigranten vanuit Afrika, Leigh en Morgan vanuit Zuid Afrika en het andere echtpaar vanuit Zimbabwe. Het is duidelijk dat vooral de man zijn leven daar erg mist. Tja, geboren en getogen daar in een familie van grootgrondbezitters en dan is het in Vancouver natuurlijk wel heel iets anders. Ook in het huis van Leigh en Morgan zien we veel wat nog aan Afrika herinnert. Ik vraag Morgan of zij het ook nog erg mist waarop ze bevestigend knikt. Maar ze wil niet terug, dat ook weer niet, beslist niet.

Afijn, we gaan aan tafel en Leigh blijkt 's middags een heerlijk diner in elkaar te hebben gefutseld.

Met een overheerlijk stuk zelfgemaakte taart als dessert.

Het was een heel gezellige afsluiting van onze reis, heel lief.

En dan ….

Dan blijkt dat er in het  "beursgebouw" (ik weet de exacte naam niet meer) een enorme quiltbeurs en  -tentoonstelling is dit weekend. 

Oooooooooh!!!!!!!

Leigh biedt aan om ons er de volgende morgen heen te brengen vanaf de camperverhuurder en ik twijfel en twijfel en twijfel …. en  besluit het toch maar niet te doen. Ik ken mezelf, ik zou er niet van genieten omdat ik constant op mijn horloge zou lopen te kijken of we nog niet naar het vliegveld moeten. Ze proberen me alle vier nog over te halen met de verzekering dat er een goede trein/bus verbinding vanaf het gebouw met het vliegveld is maar ik ken mezelf; we doen het niet.

Om een uur of negen 's avonds nemen we hartelijk en toch ook een beetje weemoedig afscheid (want  gaan we elkaar ooit en zo ja wanneer weer zien?) van Leigh en Morgan en brengen de vrienden ons terug naar de campsite,  Zij komen er vrijwel langs dus dan hoeft Leigh niet nog een keer de hele stad twee keer door te crossen. 

Onderweg vertellen zij ook nog wat wetenswaardigheden over wijken waar we door heen komen en we nemen hartelijk afscheid bij de Campsite. Leuk, weer nieuwe mensen ontmoet met een bijzonder levensverhaal.

Wij wandelen langzaam terug naar de camper, nog nagenietend van deze bijzondere avond.

Morgen vliegen en nu de koffers inpakken.