woensdag 30 mei 2019, van Browns Bay naar Vancouver

Op weg naar onze laatste overtocht, vanaf Duke Point naar Tsawwassen op het vaste land. Het is een paar uurtjes rijden, niet gereserveerd en dus hopen dat er plek op de ferry is. 

Ha gelukkig, daar kunnen we dus nog wel bij.

We sluiten aan in de rij en dan zie ik dat de enorme camper voor ons mij wel heel bekend voorkomt met dat autootje achterop.

Dat heb ik jullie nog niet verteld maar de ochtend van ons vertrek uit Telegraph Cove zagen we dat de mensen een stukje verderop naast ons ook bezig waren om te vertrekken.  Wij zaten nog aan ons ontbijt en konden alles op de voet volgen. En het had nogal wat voeten in aarde voor zij zo ver waren.

Eerst kwam er opeens een straaltje water aan de zijkant (onze kant) uit de camper. En al snel kwam mijnheer naar buiten om dat eens te bekijken en nog eens te bekijken en nog eens te bekijken. Er werd wat op het hoofd gekrabd en nog eens gekeken en maar weer naar binnen en weer naar buiten en inmiddels ook heel moeilijk gekeken en daar kwam ook mevrouw naar buiten om te kijken, ze liepen een paar keer een rondje om de camper en het water stroomde nog steeds. Ik vroeg nog aan Wim of hij niet even moest helpen maar hij zei ook geen verstand van die camper te hebben dus dat dat weinig zin had en waarschijnlijk alleen maar vervelend was voor de man, wiens gezicht inmiddels niet meer zo vrolijk stond.  Mevrouw was inmiddels met grote stappen weer in de camper verdwenen. Na een half uurtje en vele malen krabben en kijken kwam er een boekwerk bij en ja hoor,  kwartiertje later had mijnheer het probleem opgelost.

Wij hadden inmiddels gedoucht en ons aangekleed en gingen net weer zitten voor de koffie en om onze route te bekijken toen mijnheer zijn auto achter op de aanhanger probeerde te rijden.

Het volgende probleem!

Erop, eraf, erop, eraf, erop, eraf terwijl mevrouw als een gek aanwijzingen stond te gebaren en te roepen.

Wij kwamen tot de conclusie dat ze de camper óf net nieuw hadden óf hadden gehuurd. 

Uiteindelijk vertrokken wij eerder dan zij.

En nu staan zij waarschijnlijk dus voor ons en Gerda zou Gerda niet zijn als ze niet even ging kijken als mijnheer naar buiten komt.

"Hey, I know you!"

Stomverbaasd kijkt de man mij aan en ik vertel dat wij tgelijk met hen dezelfde whale watching vaartocht hebben gemaakt en naast hen op de campsite hebben gestaan. (Ik begin  maar niet over het straaltje water  😉) Inmiddels komt mevrouw ook naar buiten en ik geef ze een compliment over hun prachtige camper. En  meteen nodigt zij mij uit om even binnen te kijken. Nou, dat is niet tegen dovemansoren gezegd en echt je weet niet wat je ziet; alles glanzend zwart en roomkleurig en glanzend hout en een keuken, zo modern en compleet als ik hem thuis niet eens heb.

Ze vertelt dat zij natuurfotografe is en graag mooie foto's had willen maken maar dat de boot te veel op en neer ging. Zij was één van de mensen met een statief. Oei, niet zulke goede herinneringen aan 

Telegraph Cove voor ze, denk ik zo 😏

Ik ga weer naar buiten en de man vertelt dat zij uit de Verenigde Staten komen en nu op weg terug zijn. Ik vraag of zij in de camper wonen of dit van plan zijn. Waarop de man bevestigend antwoordt. Hij vertelt dat dit hun eerste keer is om het uit te proberen en dat het zeker de bedoeling is om het huis te verkopen en dan een aantal jaren met de camper rond te gaan trekken.

Maar hij is nog niet uitgesproken of ik hoor een keihard

"NO WAY!!!!!!!!"

uit de camper komen.

Oefff.

Ik neem maar snel afscheid, ze hebben duidelijk iets te bespreken, wens ze nog een goede reis en ga even bij het water kijken of de boot er al aan komt en raak weer aan de praat met een mijnheer over het mooie uitzicht. 

Wim ziet het en komt er ook bij staan. wij zijn wat dat betreft echte tegenpolen; ik kan altijd met iedereen wel een praatje maken, volgens Wim iets te vaak vooral met mannen 😂,  en hij is daar helemaal niet van. Hij neemt me snel mee naar het restaurantje en even later zien we de ferry aan komen varen en maken we ons klaar voor de overtocht. 

 

 Zo, daar gaan we en het is wederom genieten van de bovenste plank.

 

 

 

Plotseling valt me iets op; het lijkt wel of iets verderop de kleur van het water opeens heel anders is.

Op de foto hieronder is dat goed te zien, de scheiding die je ziet ligt namelijk in het water en is dus niet de overgang van water naar lucht.  

 Hier zie je het nog eens van dicht bij; we zijn er hier net overheen gevaren.

Wim legt uit dat dat komt doordat hier de rivier in de oceaan uitkomt. Ik vind het heel bijzonder. Je  zou toch denken dat het water zich mengt maar dat is dus niet zo, het geeft een heel scherpe scheidingslijn tussen het water van de oceaan en dat van de rivier. 

En dan is ook deze laatste mooie tocht ten einde en naderen we de overkant, Tsawwassen.

 

 

Vandaar is het nog zo'n twee uurtjes rijden naar onze laatste campsite Capilano Park in Vancouver. 

Dat wordt iets langer want in Vancouver zelf raken we hopeloos van de route; de Navigatie weet het ook allemaal niet meer zo erg en zo komt het dat we drie keer hetzelfde rondje rijden lans en in een groot park. We zien een paar keer de brug waar we heen moeten maar kunnen er maar niet op komen. Wim wordt het zat en neemt de afslag waarvan we zien dat hij op de aanrijroute naar de brug uitkomt maar waar we eigenlijk niet op mogen. Ik hou daar niet van maar om nou eindeloos het zelfde rondje te blijven rijden ...  

Gelukkig gaat het goed, het gaat ook maar om zo'n 20 verboden meters en we zien het Canadezen ook doen dus vooruit maar.

Vervolgens  rijden we dwars door het centrum met ons bakbeest maar voor Wim is het een fluitje van een cent; vol zelfvertrouwen en met zichtbaar plezier manoeuvreert hij ons er doorheen en even later rijden we de campsite op. We hebben hier al eens eerder gestaan, vlak bij een supergrote shoppingmall. De plaatsen zijn niet de mooiste die je je voor kunt stellen maar prima voor de laatst twee nachten en ook ideaal om overmorgen op tijd naar de camperverhuurder te rijden om de camper weer in te leveren.  

Ik maak nog even een wandelingetje over de campsite en zie weer zo'n schitterende kneiter van een camper met daarvoor een prachtige glimmende Harley Davidson en raak (uiteraard) weer aan de praat met de eigenaar. Het blijkt een man alleen te zijn die een jaar lang langs de westkust van  de V.S. getoerd heeft en nu op weg terug naar Toronto is, waar hij woont.

We hebben een leuk gesprek en hij nodigt mij ook uit om de camper van binnen te bekijken. En ik, met mijn naïeve hoofd, denk meteen "Ha, leuk!" en stap vrolijk het trappetje op om te kijken. Maar als ik boven aan het trappetje ben en een blik naar binnen werp, ook weer supermodern en prachtig, merk ik dat hij het trappetje ook op komt en plotseling raak ik een beetje in paniek en ren als de wiedeweerga langs hem heen weer naar buiten. Oeff, Wim weet niet waar ik ben en voor het zelfde geld gooit de man de deur dicht en zit ik opgesloten. Ik roep nog een bedankje en loop snel terug naar onze eigen camper. De man zal wel gedacht hebben … of niet natuurlijk.

Wim is een beetje boos als ik het verhaal vertel maar ik zeg gauw dat ik er van geleerd heb.

Overigens heb ik er ook echt van geleerd., dit zal ik niet snel nog eens doen.

 Vandaag eten we voor het eerst uit blik, dat hadden we nog staan voor noodgevallen en mee nemen kan niet. Maar het is heerlijk dus bepaald geen straf hoor.