Maandag 28 mei, Telegraph Cove

Vandaag gaan we de boottocht maken om orka's of walvissen te zien. Maar eerst bezoeken we het bijbehorende museum. We wandelen er lekker op ons gemakkie heen. Alhoewel,  het is natuurlijk ook weer niet de bedoeling dat je je écht op je gemak voelt...

Het museumpje ligt aan de haven waarvandaan straks ook binnen de boot vertrekt en we hebben nog wel even de tijd om binnen rond te kijken.

Heel leuk, filmpjes met geluid waar je de verschillende geluiden kunt horen die de walvissen en orka's maken. We horen daar dat iedere Orka pod (kudde, groep, familie) een eigen dialect heeft.

De baby Orka's moeten die taal dan ook echt leren, het was duidelijk te horen dat zij net als onze baby's eerst maar wat brabbelen. 

Ook leren we daar dat de walvis zijn "vingerafdruk" onder zijn staartvin heeft. Hieraan herkennen de  kenners daar dan ook de walvissen. Zij worden heel zorgvuldig gedocumenteerd. Later tijdens de tocht raakt onze gids, een meisje van halverwege twintig die er héél veel van af wist, dan ook behoorlijk opgewonden toen we een walvis zagen die daar nog niet eerder gesignaleerd was. 

Ik schrijf opgewonden maar ze werd er zelfs ook sentimenteel van; heel mooi om te zien hoe begaan zij met die dieren is.

Aan het plafond hangen enorme skeletten.

 

Behoorlijk indrukwekkend!

En dan beginnen we aan de boottocht.

Ik had niet verwacht dat dat zó mooi zou zijn.

De boottochten met de ferry's vond ik al prachtig maar dit slaat werkelijk alles, wat is dit genieten.

We vertrekken vanuit Telegraph Cove met een heldere blauwe hemel, met hier en daar een wolkje. en een diepblauwe oceaan.

Eerst nog met behoorlijk wat snelheid maar al snel komt er een walvis in zicht en varen we nog fluisterzacht. Het is verboden om de walvissen op minder dan 100 m te benaderen. Maar je kunt het natuurlijk niet helpen als ze zelf gewoon dichterbij komen zwemmen en springen.

De walvis die wij nu zien maakt ook een paar ferme sprongen en dat is het moment dat de bemanning en de twee gidsen dus heel opgewonden raken omdat deze walvis hier nog niet eerder is gezien.

Zij hebben zijn "vingerafdruk" kunnen lezen tijdens de sprongen en vastgelegd met hun camera's, het is geweldig om te zien hoe blij ze hier mee zijn.

Mij is het jammer genoeg niet gelukt om hem goed op de foto te krijgen, de meeste foto's zijn bewogen door de schommelingen van het scheepje op dat moment.

Er zijn ook medepassagiers met enorme toestellen en lenzen en zelfs voor hun blijkt het moeilijk om een knappe foto van het dier te krijgen. Wat wij dan wel weer vermakelijk vinden (foei!) zijn de mensen met enorme toestellen met gigantische telelenzen die ze dan op een statief hebben staan. Dat werkt natuurlijk niet als je ondergrond nogal heftig op en neer gaat.😏

Als je goed kijkt zie je op deze foto nog nét een stukje van de rugvin voordat hij weer onder water verdwijnt.

 En op deze verdwijnt hij net weer onder water na een sprong.

Jammer, geen spectaculaire foto's van hoog opspringende orka's of walvissen

 Wel nog eentje van een spuitende, heel in de verte.

Even later varen we tussen de eilanden door, zó mooi, gewoon feeëriek.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jammer genoeg kunnen de foto's nooit de sfeer echt weer geven maar neem dan maar van mij aan dat het een ongelooflijk mooie ervaring was.

We komen groepen zeeleeuwen tegen die vrolijk aan het spelen zijn. Soms lijkt het zelfs of ze extra hun best voor ons doen maar volgens de gids vermaken zij zich altijd uitbundig of ze liggen heerlijk uit te rusten, het liefst lekker in het zonnetje.

 Kijk ze lekker liggen.

Ergens zwemt er ook nog een zeehondje een stukje met ons mee.

We zien visarenden.

 

 

 

 

 

 

 Documentatie van de vingerafdruk van de walvis.

 Helaas, na een paar fantastische uurtjes zit het er op en zetten we koers terug naar Telegraph Cove.

Ik slaak een hele diepe zucht als ik van boord stap, ik zal deze tocht nooit vergeten en nu maar hopen dat het niet de enige en laatste keer was.

Ik maak nog even een foto van onze onvolprezen gids!

En dan duiken we het restaurant in voor weer zo'n overheerlijke maaltijd.

 

En wandelen daarna in het avondzonnetje terug naar de camper.

Wat een dag!